محسن رضايي و استمرار انتقاد از دولت
صبر براي برجام، فرصت‌ها را گرفت
رقابت با حسن روحاني احيا مي‌شود؛ اين‌بار در ميان اصولگرايان معتدل‌تر. بعد از قاليباف، محسن رضايي با حرف‌هايش مناظره‌هاي سال 92 را يادآوري كرده است. او البته خيلي وقت است كه خط انتقاد از دولتي‌ها را در پيش گرفته اما آخرين دور از سخنان او كه روز شنبه بيان شده، براي نخستين بار انتقادي مستقيم را متوجه برجام كرده است. جايي كه او مي‌گويد «صبر بيش از حد» براي برجام عامل ركود اقتصادي است. او پيش‌تر هم سخناني انتقادآميز، هم در مورد برجام و هم مسائل اقتصادي داشته اما اين براي نخستين بار است كه سخنان او همجنس موضع‌گيري‌هاي منتقدان و مخالفان دولت شده كه معتقد بودند حسن روحاني و تيم او همه وقت و انرژي خود را پاي مذاكرات هسته‌اي گذاشتند. محسن رضايي علي‌الخصوص در سال 95 روز به روز مواضعي انتقادي‌تر در قبال دولت اتخاذ كرده. او در نخستين روزهاي سال جاري گفته بود كه «اگر دولت‌ها نمي‌توانند، بايد اجازه بدهند نيروهاي انقلاب همان‌طور كه شاه را بيرون كردند و صدام حسين را از خاك كشور فراري دادند، فقر، بيكاري و تبعيض را از اين كشور بيرون كنند. » سه هفته بعد او سراغ نتايج برجام رفت و در صفحه تلگرام شخصي خود «سوييفت» را به يك «كانال باز» اما «بدون آب» تشبيه كرد. او همين خط از موضع‌گيري‌ها را روز شنبه در نشست معاونت‌هاي سياسي نيروهاي مسلح استان تهران كه در موسسه حرا در قرارگاه سازندگي خاتم‌الانبيا(ص) برگزار شد، نيز پي گرفت؛ انتقاداتي كه البته جز دولت، برخي‌ها نظير آيت‌الله هاشمي‌رفسنجاني را هم بي‌نصيب نگذاشت. از جمله جايي كه بدون اشاره مستقيم به ديپلماسي دولت سازندگي اشاره كرد و گفت: امريكايي‌ها مي‌خواستند تحت عنوان مهار دوجانبه با انزواي سياسي ما را به جايي برسانند كه ايران از ارزش‌هاي خودش دست بكشد. در اين دوره كه يك نوعي تهديدات ديپلماتيك و سياسي بود، متاسفانه دستاورد خوبي نداشتيم. افراط برخي مسوولان ما در ارتباط گرفتن با عربستان يكي از اين اشتباهات بود و نبايد برخي بيش از حد با آل سعود حالت خودماني پيدا مي‌كردند چرا كه سود و امتيازي از آن كسب نشد و مساله‌اي نيز حل نشد. او البته انتقاد نه چندان پررنگي هم به مديريت دوران تحريم ايران در دولت قبل كرده اما بخش اصلي‌تر سخنان او به مذاكرات هسته‌اي دولت يازدهم و موضوع برجام بر مي‌گردد. او گفته كه «موضوع برجام و پسا برجام و مسائل ما با كشورهاي منطقه‌اي ما را وارد جنگ احزاب كرده است. جنگ احزاب يعني ائتلاف منطقه‌اي با محوريت عربستان كه به تصويب چهار بند در كنفرانس همكاري كشورهاي اسلامي منجر شد. از طرفي امريكا هم ائتلافي عليه ما راه انداخته‌اند. در داخل كشور هم با نخبگان ما ارتباط گرفته‌اند و گهگاه دعوت‌شان مي‌كنند به غرب و حتي با پررويي رييس پيشين سازمان سيا را به ايران مي‌فرستند و به دانشگاه‌هاي ما مي‌آيند و با اساتيد و مديران دانشگاهي ما عكس مي‌اندازند. اميدوارم در نيروهاي سياسي داخلي نفوذ نكنند تا كاري صورت بدهند.» رضايي در ادامه با بيان اين كنايه كه «هر وقت كار دست ديدگاه اول افتاده است، تهديدات بزرگ‌تر و نزديك‌تر شده و گسترش يافته و هر وقت ديدگاه دوم مستقر شده، تهديدات را تبديل به فرصت كرده است»، ادامه مي‌دهد: «اين دعوا الان دوباره شعله ور شده است. در هر دو ديدگاه اول و دوم، اميد هست. در ديدگاه اول اميد به خارج از مرزهاست. در ديدگاه دوم اميد به خدا، به مردم و جوانان است كه از دل‌شان باقري و همت و باكري و اردستاني‌ها در آمدند. البته هر اميد با يك نااميدي همراه است. اميد به غرب با نااميدي از خدا و مردم همراه مي‌شود و اميد به خدا و مردم با نااميدي به دست‌هاي اجنبي همراه است. » همين سخنان مقدمه‌اي مي‌شود براي زير سوال بردن برجام و سياست دولت در قبال آن تا محسن رضايي روشن كند كه منظورش از دو ديدگاهي كه مطرح كرده، چيست. او مي‌گويد: «در سه سال گذشته، صبر و انتظار بيش از حد براي تحقق برجام، بسياري از فرصت‌ها را از ما گرفت. حالا اين دست سخنان محسن رضايي كه سه سال پيش در كسوت رقيب انتخاباتي حسن روحاني ظاهر شده بود، بيشتر از قبل بوي رقابت دوباره مي‌دهد. همان‌طور كه برداشت‌ها از سخنان قاليباف هم كم و بيش اين‌گونه بود. محسن رضايي البته در ماه‌هاي گذشته بيش از آنكه به خاطر انتقاداتش از دولت به سرخط خبرها‌آمده باشد، به دليل حملاتش به جريان اصلاحات و صف‌كشي‌هاي انتخاباتي اصلاح‌طلبان خبرساز بوده است. شايد در سالي كه منتهي به انتخابات خرداد 96، يعني رياست‌جمهوري دوازدهم خواهد شد او بيش از قبل قصد دارد تا خاستگاه «اصولگرايي» خود را به اصولگرايان اثبات كند.