ساز ناكوك سالن‌هاي تئات
بهروز غريب‌پور
ر
مشكلات سالن‌هاي نمايش در ايران زياد است؛ سالن تئاتر مثل ساز است و علاوه بر شكل ظاهري بايد ساختار داخلي آن شكل درستي داشته باشد تا بتوان با آن نت‌هاي موزون نواخت. بعضي مواقع معماران فكر مي‌كنند اگر تنها شكل ظاهري يك سالن را از روي بروشورهاي خارجي پياده كنند، سالن تئاتر قابل بهره‌برداري مي‌شود.
مثلا هنگام ساخت تئاتر شهر، معمار تنها به نماي ظاهري و تعدادي صندلي براي تماشاگران فكر كرده است در حالي كه عمق صحنه و زاويه ديد تماشاگران رديف‌هاي اول و دوم اشتباه است. مشكلاتي از اين دست از پيش از انقلاب هم وجود داشته و تا الان ادامه پيدا كرده است. اگر تالار وحدت را يك مدل قابل قبول از روي سالن‌هاي اروپايي بدانيم، باز هم از نظر جايگاه تماشاگران مشكلات عمده‌يي دارد.
در واقع بيشتر سالن‌ها تقليدي از مدل‌هاي اروپايي هستند؛ بدون خلاقيت و بدون نظارت مشاوره‌هاي اهل تئاتر. براي همين است كه سالن‌هاي نمايش، تماشاگر را با ناراحتي و نارضايتي همراه مي‌كنند و همين نارضايتي، تاثير زيادي در كيفيت اثري كه اجرا مي‌شود مي‌گذارد. بي‌كيفيتي سالن‌ها چه از منظر صندلي و زاويه ديد، و چه از منظر صدا و نور، مشكل اساسي و هميشگي است كه هميشه خودنمايي مي‌كند و وقتش رسيده كه براي اين مشكل هميشگي راه‌حلي پيدا كنيم.