در حوالي سالگر دتولد ناصر تقوايي
كاش اميدوار بمانيم
نازنين متين‌نيا
چهار سال است كه منتظريم فيلم بسازد. البته دقيق‌ترش 16 سال است. 16 سال انتظار براي فيلمسازي مردي كه آخرين بار با «كاغذ خطي» نه يك نسل كه همچنان نسل جوان علاقه‌مند به سينماي اين روزها را تغذيه مي‌كند و حواسش به جوان‌ترها و آموزش آنها هست. اما اين چهار سال انتظار آخر، از جنس ديگري است؛ از جنس اميدواري كه با آمدن دولت حسن روحاني و وزارت فرهنگ و ارشادي كه خود را نه مانع هنرمندان كه همراه و همزبان آنها مي‌دانست، شكل گرفت. از اميدواري شبيه برگزاري كنسرت محمدرضا شجريان در تهران يا ديدن فيلم‌هاي توقيفي كيانوش عياري روي پرده سينما و تلاش براي بازگشت بهرام بيضايي به ايران.
هشت سال دولت گذشته و وزارت ارشادي كه خانه سينما را بسته بود و هنرمندان را به محاق كشيده، باعث شد تا اين جنس از اميدواري از يادمان برود. حسي كه مي‌گويد حالا وقتش رسيده تا امثال تقوايي، بيضايي، عياري و... فيلم بسازند و فيلم‌هاي‌شان شبيه روزگار خوش دولت اصلاحات باشد و حال و هواي خوب سينما در اواخر دهه هفتاد و اوايل دهه 80، به سينما بازگردد. اما اين چهار سال هم اتفاق خاصي
نيفتاده.
دو سال پيش همسر ناصر تقوايي تعريف كرده كه فيلمنامه‌اي براي ساخت به حجت‌الله ايوبي، معاونت سينمايي سابق وزارت ارشاد داده شده، اما در پيگيري‌ها براي رسيدن مجوز امروز و فردا مي‌شود. سال بعد هم خود تقوايي به «اعتماد» گفت كه ديگر انگيزه‌اي براي فيلمسازي ندارد و همان سريال و فيلم‌هايش كافي است و به جاي اينكه سراغ او برويم و بپرسيم كه چرا نمي‌سازد، از كساني كه نمي‌گذارند او فيلم بسازد بپرسيم كه چرا مانع مي‌شوند؟ آن طرف قصه حرف‌هاي ديگري هم هست؛ از سختگيري هنرمند مي‌گويند و سخت بودن كار
با او.
اما در اين كلاف سردرگم بي‌نتيجه، تنها نتيجه مشخص و معلوم اين است كه 16 سال است فيلم تازه‌اي از ناصر تقوايي روي پرده سينما نيامده. از هنرمندي كه نه تنها در حوزه سينما كه در حوزه ادبيات هم انديشه و تفكري بزرگ است و خانه‌نشيني‌اش نه تنها يك درد بزرگ كه يك فاجعه فرهنگي به حساب مي‌آيد.
اما اين چهار سال هم گذشته و دست پرتوان هيچ‌كدام از معاونت‌هاي سينمايي وزارت ارشاد و وعده‌ها و تلاش‌هاي‌شان، تا اينجاي كار نتيجه‌اي نداده. فردا ناصر تقوايي هفتاد و شش ساله مي‌شود و احتمالا بازهم حرف‌ها و سخنراني‌ها و وعده‌هايي براي تلاش دوباره براي فعاليت او گفته و نوشته مي‌شود. اما در آستانه هفتاد و شش سالگي، هنرمند همچنان هيچ دورنمايي براي ادامه فعاليت هنري خود
ندارد.
اما آنچه كه همچنان مشخص و واضح و در دسترس است، آثاري است كه ثبت شده و مي‌شود با مرور آنها، از آنچه كه هست به اميد رسيدن به روزهاي بهتر ماند. اميدي شبيه اين اميد چهارساله كه شايد روزگاري به ثمر بنشيند و 77 سالگي تقوايي شبيه هفتاد و شش سالگي‌اش نگذرد و سال آينده بشنويم كه ناصر تقوايي مشغول كار است و باقي اميدواري‌هاي فرهنگي و هنري ما به سرانجام مي‌رسد.