به شما افتخار مي‌كنيم
سهيل سراييان
همه ورزشگاه به افتخار بازيكنان ايران ايستادند و آنها را تشويق كردند. ايراني‌ها روي‌صندلي‌هاي‌شان خشك‌شان زده بود. بغض همه ما تركيده بود. از آزادي تا سارانسك. همه كنار هم بوديم. كنار من در ورزشگاه يك عراقي و روس نشسته بودند. هر دو طرفدار ايران بودند. اكثر ورزشگاه ايراني بودند. اين تنها بازي بود كه همه متحد و يكدست ايران را تشويق مي‌كردند. وقتي توپ را پرتغالي‌ها در اختيار داشتند، تماشاگران ايراني پاهاي‌شان را روي زمين مي‌كوبيدند و تمام استاديوم مي‌لرزيد. همه به ايران افتخار مي‌كنند. ايراني‌ها همديگر را كه پيدا مي‌كردند ابتدا سعي مي‌كردند به هم دلداري بدهند و بعد افسوس مي‌خورند. در قطار برگشت، سر ميزهاي رستوران ايراني‌ها كنار هم نشسته بودند و مي‌گفتند فقط اگر طارمي شوت آخر را گل كرده بود، الان همه‌چيز تمام شده بود. اين شادي حق ما بود. روس‌ها، پرتغالي‌ها و حتي خيلي از طرفداران رونالدو از بازي ايران سورپرايز شده بودند. ايراني‌ها افسوس مي‌خوردند كه اينقدر به صعود نزديك بوديم و نشد. اما همه مي‌گفتند واقعا بچه‌ها از جان مايه گذاشتند. آخر بازي در خودم مچاله شده بودم و مثل خيلي از ايراني‌ها بغض كرده بودم، يك مرد روس بطري آب برايم آورد و گفت: «اين فوتبال است، زندگي هم همين‌طوري است. گاهي اوقات نمي‌شود. اما همه، شما را يادشان خواهند ماند.» شهر سارانسك، شهري بود كه واقعا آماده ميزباني جام جهاني بود. بلافاصله بعد از بازي همه به ايستگاه قطار برگشتند و همانجا هر كدام منتظر قطار شدند. برخلاف اينكه شايد خيلي از تيم‌ها در حال ترك روسيه هستند اما همچنان قيمت هتل‌ها و پروازها بالاتر مي‌روند و همگي پر هستند. جمعيت زيادي به سمت مسكو آمده‌اند و كم‌كم شهرهاي كوچك روسيه خلوت‌تر مي‌شوند.