در غياب شرم شرقي و عقل غربي

نحوه استقبال مردم كره‌جنوبي از تيم فوتبال كشورشان جزو غرايب دنياي فوتبال بود. اينكه آلمان را 2 بر صفر ببري و جلوي پايت تخم‌مرغ پرت كنند، نه فقط توهين‌آميز كه نشانه ناسپاسي است. كره‌جنوبي براي اولين‌بار در جام جهاني موفق شد آلمان را شكست دهد. كره‌اي‌ها سال 1994 هم در آخرين بازي گروهي‌شان با آلمان مواجه شده بودند و 3 بر 2 باختند به ژرمن‌ها. در آن جام هم آلمان مدافع عنوان قهرماني بود. اين‌بار اما موفق شدند قهرمان جهان را از جام حذف كنند و انتقام شكست 24 سال قبل را هم از آلماني‌ها بگيرند. تيم كره جنوبي در بازي با مكزيك هم خوب كار كرد. گل زيباي كره به مكزيك، جزو گل‌هاي ديدني جام جهاني 2018 بوده است. در واقع كره جنوبي با دو شكست خفيف مقابل سوئد (يك بر صفر) و مكزيك (2بر1) و يك پيروزي درخشان و تاريخي برابر ژرمن‌ها، آلمان را تيم آخر گروه كرد و خودش به عنوان تيم سوم به خانه بازگشت.

وضعيت كره از اين حيث شبيه تيم ايران است. ما هم به عنوان تيم سوم گروه حذف شديم و به خانه برگشتيم. با اين تفاوت كه ما مراكش را برديم ولي كره‌اي‌ها آلمان را. ضمنا ما در برابر اسپانيا و پرتغال به‌شدت دفاعي بازي كرديم ولي در هر سه بازي‌ كره جنوبي، توازن مطلوبي بين تدافع و تهاجم در بازي اين تيم وجود داشت. همچنين كره‌اي‌ها قهرمان جهان را بردند ولي ما در برابر قهرمان اروپا مساوي كرديم. بگذريم كه تيم يواخيم لو صدبار مخوف‌تر از پرتغال كريس رونالدو است. پس چرا مردم ايران استقبالي قدرشناسانه و سپاسگزارانه از تيم ملي كشورشان داشتند ولي مردم كره‌جنوبي با تخم‌مرغ از تيم كره استقبال كردند؟ شايد بتوان گفت چون ما 5 بار در جام جهاني حضور داشته‌ايم و امسال تازه براي اولين‌بار طعم دو دوره حضور متوالي در جام جهاني را چشيديم اما كره جنوبي 10 بار در جام جهاني حضور داشته و در 9 دوره گذشته هم پاي ثابت جام جهاني بوده. بنابراين مي‌توان گفت انتظار مردم كره جنوبي از تيم كشورشان بيش از انتظار ما ايراني‌ها از تيم ملي ايران بوده است. اما واقعيت اين است كه هر ملت فوتبالدوستي به راحتي درك مي‌كند كه پيروزي 2 بر صفر مقابل آلمان مدافع عنوان قهرماني و حذف آلمان از جام جهاني، كار بسيار مهمي است و از منظري تاريخي، چه بسا حتي مهم‌تر از صعود به مرحله يك‌هشتم نهايي و سپس حذف شدن از جام در اين مرحله است. پس چرا كره‌اي‌ها، تيم‌شان را تخم‌مرغي كردند؟! گيرم كه اين كار، كار اكثريت نبوده باشد. چرا مردم آلمان كه تيم‌شان با دو شكست از جام حذف شد، چنين استقبالي از يواخيم لو و شاگردانش نكردند؟ در واقع فوتبالدوستان كره‌اي نه مثل فوتبالدوستان آلماني رفتار كردند نه مثل فوتبالدوستان ايراني. مردم ايران هم عميقا آرزو داشتند كه تيم ملي ايران براي اولين‌بار به دور دوم جام جهاني صعود كند. مردم آلمان هم سخت مشتاق كسب قهرماني مجدد بودند؛ كه اگر اين طور مي‌شد، آلمان هم مثل ايتاليا و برزيل موفق شده بود در دو جام جهاني پي در پي قهرمان شود. اگر اين نگاه بي‌راه نباشد، مي‌توان گفت فوتبالدوستان كره‌اي نه شرم شرقي داشتند نه عقل غربي. توقع داشتن و طلبكار بودن، معمولا خصلتي شرم‌سوز است. اگر توقع متوقعين با عقل هم چندان موافق نباشد، ديگر نور علي نور است! يعني اگر قناعت و شرم موجب مي‌شود ما واكنش منفي نسبت به حذف تيم‌مان از جام جهاني نشان ندهيم، عقلانيت و حق‌مداري هم موجب مي‌شود كه آلماني‌ها رفتار نابخردانه‌اي نسبت به حذف تيم كشورشان از جام جهاني بروز ندهند. اما كره‌اي‌ها، شايد به علت موقعيت خاص‌شان در جام جهاني (10 بار حضور در جام، كسب عنوان چهارمي در جام 2002) و نيز وضعيت خاص‌شان از حيث سطح پيشرفت و توسعه و صنعتي بودن (كه از ايران جلوترند و از آلمان عقب‌تر)، امروزه ديگر نه آنچنان شرقي‌اند و نه هنوز غربي شده‌اند. هم از اين رو، دست‌شان از دامن شرم شرقي و عقل غربي كوتاه مانده است. فوتبالدوستان كره‌اي اگر هنوز شرم شرقي داشتند و اهل قناعت بودند، به حذف قهرمان جهان توسط تيم ملي كشورشان رضايت مي‌دادند. اگر هم اهل عقلانيت بودند، مي‌دانستند كه حذف شدن كره در گروهي كه آلمان هم موفق به صعود از آن گروه نشده، چيز عجيبي نيست. اما كره‌اي‌ها در غياب شرم و عقل به خودشان حق دادند كه به تيم ملي كشورشان توهين كنند. آري اينچنين بود برادر.