ميراث افتخاري و توفيقي براي استقلال
1 ميليون دلار براي تهرانگردي بويان و گومز
استقلال 1 ميليون و 700 هزار دلار بدهي خارجي دارد و به گفته علي خطير، معاون باشگاه استقلال، اين باشگاه بايد همه اين مبالغ را پرداخت كند. اين يك خبر نيست؛ يك فاجعه است. در اين وضعيتي كه ارز، ارزشي حياتي براي كشور دارد، باشگاه استقلال محكوم به پرداخت اين مبلغ به چند بازيكن خارجي است. وقتي به ليست طلبكاران استقلال نگاه مي‌كنيم وضعيت فاجعه‌بارتر هم مي‌شود. وقتي بفهميم بازيكني مثل بويان در ليست قرار دارد كه كمتر از 90 دقيقه براي استقلال بازي كرده اما 400 هزار دلار طلبكار است. وقتي بفهميم بازيكني بيش از 500 هزار دلار از استقلال طلب دارد كه فقط يك روز آمده تهران و در تست پزشكي شركت كرده و بعد هم برگشته سر خانه و زندگي‌اش آن سر دنيا. يازالده گومز را مي‌گويم كه با مضحك‌ترين قرارداد تاريخ فوتبال بدون حضور در تيم، قرار است نيم ميليون دستمزد بگيرد.
آدم برود به كي بگويد كه باشگاه‌هاي ما بعد از n سال كار كردن هنوز مديراني را در راس خودشان مي‌بينند كه در الفباي مديريت فوتبال لنگ مي‌زنند. بحث استقلال و پرسپوليس نيست. پديده و استقلال خوزستان و ابومسلم و صنعت و غيره هم چنين وضعيتي دارند. اما مورد آخر استقلال ديگر كفر آدم را درمي‌آورد؛ البته شايد اين مديران اتفاقا چون مديريت در فوتبال ايران را خيلي خوب بلدند اين قراردادها را امضا مي‌كنند. معلوم نيست. بايد تك‌تك مديراني را كه در زمان رياست‌شان اينچنين با پول بيت‌المال بريز و بپاش مي‌كنند، پاي ميز محاكمه نشاند تا مو از ماست كشيده شود. بايد پرسيد شما با چه مجوزي و براساس چه حقي پيش‌قرارداد براي بازيكن نديده و نشناخته ارسال مي‌كنيد و پايش را امضا مي‌زنيد؟ مي‌گوييد مربي از ما خواسته. باشد؛ مربي هم بايد پاسخگو باشد. اما آيا اين را هم مربي از شما خواسته بود كه قرارداد را جوري تنظيم كنيد كه طرف بتواند با يك سفر كوتاه به تهران چنين بدهي بزرگي را روي دست باشگاه بگذارد؟ مي‌دانيد با اين پول چه كارهايي مي‌شد كرد؟ براي اينكه ببينيم 1ميليون و 700 هزار دلار در فوتبال آسيا و بيشتر از آن در فوتبال ايران چه ارزشي دارد. كافي است بدانيم كه پاداش نايب قهرماني پرسپوليس در ليگ قهرمانان آسيا 2 ميليون دلار بوده. دو ميليون دلاري كه به قول مديران باشگاه پرسپوليس مي‌تواند تمام مشكلات مالي باشگاه را برطرف كند؛ البته اگر آنها هم بلد باشند از اين پول چطور استفاده كنند و آن را به فنا ندهند.
فقط كافي است فكر كنيم كه اين پول‌ها قرار است از كجا تامين شوند تا باشگاه‌ها با خطر كسر امتياز و سقوط و محروميت مواجه نشوند. باشگاه‌هايي كه درآمدزايي‌شان از جيب مردم و بودجه دولت است. در نهايت هم بايد تاوان ندانم‌كاري يا لايي كشيدن مديران و دست‌اندركاران باشگاه را همين مردم و دولت پرداخت كنند. در روزهايي كه كارگران نيشكر هفت‌تپه بيش از سه ماه است حقوقي دريافت نكرده‌اند، حقوقي كه كمتر از 2 ميليون تومان است، در روزگاري كه مردم كشور در تهيه مايحتاج روزمره زندگي دچار مشكل شده‌اند، در روزگاري كه بسياري از تيم‌هاي ورزشي اين مملكت به دليل مشكلات ارزي از شركت در مسابقات باز مي‌مانند و هزاران مشكل ديگر كه خودتان بهتر مي‌دانيد، ما بايد بابت تهرانگردي آقايان بويان و گومز روي هم يك ميليون دلار بسلفيم.
اميدوارم فدراسيون، كميته اخلاق و كميته انضباطي و البته مسوولان قضايي و اطلاعاتي خيلي محكم به اين مساله ورود كنند تا ابعاد ماجرا براي همه مردم روشن شود. تا مشخص شود چه كساني دارند به باشگاه و مردم و اين كشور خيانت مي‌كنند و منابع را حيف و ميل مي‌كنند. بايد مشخص شود چه دلال‌بازي‌هايي رخ داده و چه كساني از اين وضعيت بلبشو سوءاستفاده كرده‌اند و چه پول‌هايي به جيب زده‌اند. ما منتظر واكنش جدي مسوولان ذي‌ربط هستيم.