اهميت گفت و گو
در رسانه‌هاي مكتوب و خبرگزاري‌ها كه سياست‌هاي حاكم بر صدا و سيما جريان ندارد و تنوع بيشتري در آنها ديده مي‌شود، موضوع متفاوت است زيرا در برخي از موارد دست مطبوعات بسته است زيرا نهادهاي مختلفي آنها را رصد مي‌كنند. با اين حال مطبوعات و خبرگزاري‌ها با رعايت قانون و گاهي خطوط نامشخص ولي ملموسي سعي در انعكاس نظرات مختلف از جمله اعتراض‌ها داشته‌اند. اما باز هم در شكل‌گيري يك گفت‌وگو براي فهم متقابل كافي نبوده‌اند. در اين سال‌ها با ورود شبكه‌هاي اجتماعي و دسترسي بيشتر به اينترنت و فضاي مجازي بيان حرف‌ها از محدوديت‌هاي كمتري برخوردار شده بود. امكان انتشار لايو اينستاگرام كه همين چندي قبل وزير جوان دولت از آن بهره برد تا به اعتراض‌ها و انتقادهاي سيده‌حميده زر‌آبادي، نماينده مجلس پاسخ داده باشد از اين نمونه است. در چنين شرايطي وقتي كم‌هزينه‌ترين ابزار بيان اعتراض يعني گفت‌وگو از طريق رسانه هم مقدور نمي‌شود چگونه مسوولان بايد اعتراضات را بشنوند؟ مساله اين است كه ما نيازي به تعيين محل براي بيان اعتراض نداريم. ما بيش از هر چيز نيازمند به رسميت شناختن گفت‌وگوهايي هستيم كه در آن نظرات مختلف و در عين حال متضاد با يكديگر مطرح شود.