خداحافظي با مديريت سنتي فوتبال
نگاهي به ساختار فوتبال ايران بيندازيد. علي كفاشيان بيشتر از هفت سال رييس فدراسيون فوتبال ايران بود. بيشتر از هر رييسي در تاريخ فوتبال ايران. او البته نظارتي را نمي‌بيند و براي همين اقداماتش به بوته نقد گذاشته نمي‌شود. نگاهي به عملكرد فني و نتايج او قطعا كمتر ايراني را راضي مي‌كند. اين نشان مي‌دهد كه ثبات مديريتي ضامن نتيجه‌گيري نيست و بايد اين ثبات، در همه شؤون متوازن باشد. همين مي‌شود كه حالا بسياري فوتبال را مرتجع‌ترين حوزه در جامعه ايراني مي‌دانند و كمتر خانواده‌اي حاضر است كه به ورزشگاه برود. نوعي ماكياوليسم پنهان در فوتبال حاكم است كه هدف، وسيله را توجيه مي‌كند و همين مي‌شود كه اقليت شريف، مقابل اكثريت لمپن سكوت كرده‌اند. اين روزها سوال بسياري از فوتبالدوستان اين است: اين مدير برود كه چه كسي بيايد؟ همه ايراني‌ها منتظر قهرمان هستند تا بيايد و نجات‌شان بدهد. همان ترفندي كه مديران ايراني از آن به بهترين شكل استفاده مي‌كند چراكه اكثريت نمي‌توانند روي گزينه‌اي به توافق برسند. اين‌گونه هيچگاه به توسعه نخواهيم رسيد.