گفت‌وگو با حسن معجوني، برنده نشان افتخار سمندريان
مهم‌ترين موضوع تئاتر ما است
اين جايزه براي شما چه تفاوتي با ديگر جايزه‌ها دارد؟
جاهاي ديگر بر اساس سياست‌هايي كه دارند اولويت‌هايي را لحاظ مي‌كنند. به عنوان مثال خانه تئاتر كاملا جنسش مشخص است، جشنواره فجر معمولا از كارهايي كه بر اساس سياستگذار‌ي‌اش ممكن است خوشش نيايد سعي مي‌كند كه حمايت نكند ولي در اين مراسم از اين خبرها نيست و صرفا بحث تئاتر مطرح است. در اين مراسم و اين جايزه اولويت اول تئاتر است. از اين منظر به جايزه اين آكادمي حميد سمندريان فكر مي‌كردم، جايزه اينجا را بسيار دوست دارم چون فكر مي‌كنم چيزي اين وسط وجود ندارد و اولويت اولش تئاتر است.
ملاك بررسي براي اين نشان چيست؟
تمركز روي خلاقيت و اساسا مقوله تئاتر است. سال‌هاي پيش مقداري محدودتر بود ولي امسال گزينشي صورت گرفته به صورت رندوم و يك جمعي از هنرمندان، كارگرداني، بازيگري، خبرنگاري و نويسندگان جمع شده‌اند و آنها انتخاب كرده‌اند و از بين انتخاب‌هاي‌شان دايره محدودتر شده و رسيده است به دو نفر نهايي.
بعد از گرفتن اين جايزه تغييري در رويه كاري‌تان صورت مي‌گيرد؟
نه حقيقتش، ما به صورت جدي داريم كار مي‌كنيم، جايزه‌اي هم كه در اين مراسم بابتش دريافت مي‌كنم يعني فستيوال مونوليو، چه بخواهند از بيرون اين كار را بكوبند و چه
جايزه بدهند من كار خودم را خواهم كرد. به همين دليل تغييري در روندم ايجاد نمي‌كند؛ اما از يك منظر دارم تشويق مي‌شوم و حداقل حس مي‌كنم كه جمعيت تئاتري كشور اين كار را مي‌بينند. اين جايزه در جديت من تاثيري نمي‌گذارد ولي از نگاه بيروني و براي فستيوال مونوليو يك نوع حمايت مثبت محسوب مي‌شود. فستيوالي كه تنها فستيوال خصوصي تئاتر ايران است.
چه حمايتي بايد صورت بگيرد كه اين فستيوال خصوصي قوتش بيشتر بشود؟
چيزي كه براي ما در اين هنر و تئاتر نياز است وجود داشته باشد رقابت است. رقابت در حوزه‌هاي مختلف مثل همين كاري كه مديريت سالن‌هاي مختلفي كه دارند زياد مي‌شوند براي خودش مي‌كند. اين رقابت هرچه بيشتر باشد روي كيفيت تاثير مي‌گذارد. فستيوال‌ها هم مثل همين مثال كه عرض كردم مي‌مانند؛ اگر بتوانند تعدد داشته باشند و هر كدام بتوانند صدايي از يك جنس ديگر باشد بدون اينكه بخواهد اصرار بكند روي ديگري تاثير خواهد گذاشت.
نظر شما درباره تجربيات متفاوت تئاتري كه با تاكيد بر طنز در تئاتر و براي جذب مخاطب مي‌افتد چيست، اين اتفاقات را چطور بايد ديد.
يك چيز مهم است، من خودم اهل طنز هستم و اين را به عنوان اينكه حالا خريدار دارد يا خير انجام نمي‌دهم. به اين دليل كه معتقد هستم طنز به عنوان يك نگاه است. اين نگاه را چه آدم‌ها براي تماشايش بيايند و چه نيايند از خودم نمي‌توانم بگيرم...
بايد ببينيم چه اتفاقي در تئاترمان دارد مي‌افتد. اينها به نظرم مشق است، اگر وقتي تئاتر به سمتي مي‌رود و حس مي‌كنيم به فاكتورهاي ديگري هم بايد فكر بكند بگذاريم كه فكر بكند. بگذاريم كه تجربه بكند تا از اين مرحله بگذرد. الان در مرحله‌اي هستيم كه اين داستان به اصطلاح تئاتر خصوصي دارد شكل مي‌گيرد، دارد شكل مي‌گيرد و دارد مشق مي‌كند خودش را.
و مراسمي مثل مراسم سمندريان مي‌تواند به اين موضوع كمك بكند...
بله، چون دارد رصد مي‌كند. اين طور همه مي‌دانند كه يك آكادمي مستقلي وجود دارد كه حواسش به اتفاقي كه در تئاتر مي‌افتد هست و اتفاقات را از يك منظر ديگر مي‌بيند و اين مي‌تواند كمك مي‌كند به اينكه چه چيزهايي وجود دارد و ديده نشده‌اند. اصل حرف گذر از تك‌صدايي است، اين مهم‌ترين موضوع تئاتر ما است.