گوهر دردانه اركستر سمفونيك

عليـــرضا خورشيدفر حدودا چند سال از من بزرگ‌تر بود و در هنرستان موسيقي با آقايان مــرتضـي‌پور و مجلسي همدوره بود، بنابراين من ارتباط تحصيلي با ايشان نداشتم اما زماني كه در كار هنر، حرفه‌يي‌تر شديم و شروع كرديم به ساز زدن و نواختن در اركسترهاي ايران، بيشتر و بيشتر با او و البته اخلاق خوب او آشنا شدم. بدون اغراق خورشيد‌فر يكي از شريف‌ترين انسان‌هايي بود كه من در زندگي ديده و با او آشنا شده بودم. در طول اين 40-30 سال هرگز نديدم كه غيبت كسي را بكند و درباره كسي حرف بدي بزند. به عقيده من او نه‌تنها يك موزيسين فوق‌العاده بلكه انساني تمام و كامل به لحاظ خصوصيات اخلاقي بود. به نظر من در هنر موسيقي نخستين نكته‌يي كه بسيار مهم است و همه بايد آن را رعايت كنند، بحث اخلاق است. يك هنرمند، هر‌چقدر هم كه نوازنده خوبي باشد، اگر اخلاق انساني نداشته باشد، نمي‌تواند هيچ جايگاهي در جامعه داشته باشد. به نظر من خورشيد‌فر با روح مهربان و خنده لطيفي كه هميشه بر چهره داشت به همه ثابت كرد كه در عالم هنر هر دو جنبه از يك هنرمند خوب را داراست اما متاسفم كه به سياق عادت هميشگي ما ايراني‌ها، بعد از فقدان يك نفر تازه پي‌مي‌بريم كه چه گوهر دردانه‌يي را از دست داده‌ايم. او نوازنده‌يي چيره‌دست بود كه صداي سازش به سبب تكنيك بالا و البته رنگ و لحن صوتي خاص، امضاي خاص خودش را داشت. بسيار رئوف و خوش قلب بود و حقيقتا تاسف مي‌خورم كه ديگر در ميان ما نيست، چرا كه ديگر   جايگزيني   نخواهد   داشت.