چرايي وحدت در حمايت از مذاكره‌كنندگان
محمدجواد حق‌شناس
اصولا جريان‌هاي سياسي در همه كشورهاي جهان بسته به آرمان‌ها، اهداف و چشم‌اندازي كه براي جامعه مطلوب و آرماني مدنظرشان است، برنامه‌ها و سياست‌هاي خود را تنظيم مي‌كنند و طبيعي است كه با توجه به تفكرات و مكتبي كه از آن پيروي مي‌كنند داراي تفاوت ديدگاه‌هايي باشند اما وقتي پاي منافع ملي يك كشور به ميان مي‌آيد كاملا طبيعي است كه جناح‌هاي سياسي مختلف در يك كشور با وجود همه اختلاف نظرها به يكديگر نزديك شوند و حول يك موضوع وحدت پيدا كنند، هر چند كه در مباحث اساسي‌تر از هم دور باشند و زمينه هيچ گونه وحدتي براي‌شان وجود نداشته باشد. در واقع حوزه منافع ملي نقطه‌اي است كه مي‌تواند تمام قطب‌هاي سياسي مخالف را حول خود متحد كند كه در ادبيات سياسي ائتلاف خوانده مي‌شود. در اين شرايط منافع ملي است كه بر همه برنامه‌هاي جريان‌هاي مختلف اولويت پيدا مي‌كند. به ويژه اين اتفاق و پديد آمدن اين وحدت ميان جناح‌هاي مخالف زماني تسريع پيدا مي‌كند كه آن كشور مجبور باشد مقابل ديگر كشورهاي جهان قرار بگيرد تا براي حفظ منافع ملي‌اش تلاش كند. در ارتباط با پرونده هسته‌اي ايران هم ما شاهد اين اتفاق بوديم و اين روزها مي‌بينيم كه همه جناح‌هاي سياسي كشور از اصلاح‌طلب تا اصولگرا فارغ از همه اختلاف ديدگاه‌ها و اختلافات عميق سياسي و در حمايت از تيم مذاكره كننده هسته‌اي كشورمان بسيج شده‌اند، چرا كه حمايت از تيم مذاكره‌كننده در واقع حمايت از منافع ملي كشور است و تلاش همگان بر اين است كه ايران بتواند از اين پيچ سربلند و موفق عبور كند. رخداد چنين ائتلاف سياسي در ميان جريان‌هاي مختلف سياسي كشور اصلا جاي تعجب ندارد و اتفاقا اگر غير از اين بود جاي تعجب و تامل داشت. چنين اتفاقي در همه جاي دنيا طبيعي است و منافع ملي بر همه‌چيز اولويت دارد. مذاكرات پرونده هسته‌اي ايران بي ترديد يكي از مهم‌ترين رخدادهاي سياسي ايران در كنار ملي شدن صنعت نفت، اشغال ايران در جنگ جهاني دوم و همچنين پذيرش قطعنامه 598 و پايان جنگ تحميلي در صد سال گذشته است. در ساير اتفاق‌ها هم جريان‌هاي سياسي آن دوره كه دل در گرو منافع ملي داشتند چنين ائتلافي را تشكيل دادند و براي رسيدن به آن هدف اختلاف‌هاي خود را هر چند اساسي كنار گذاشتند. حال براي عده‌اي سوال پيش مي‌آيد كه آيا چنين ائتلافي مي‌تواند در عرصه سياست داخلي هم شكل بگيرد يا خير؟ به نظر مي‌رسد اين اتفاق در زمره خواست‌هاي آرماني و دست‌نيافتني است. حقيقت اين است كه در همه جاي دنيا جناح‌هاي سياسي در حوزه سياست‌هاي داخلي داراي ديدگاه خاص خود هستند و متناسب با آن سياست‌هاي خود را تنظيم و برنامه‌ريزي مي‌كنند. درواقع جريان‌هاي سياسي هر قدر كه در حوزه سياست خارجي و به ويژه منافع ملي مي‌توانند به هم نزديك شوند و وارد مباحث ائتلافي شوند ترجيح مي‌دهند در زمينه سياست داخلي وارد حوزه رقابتي شوند و افكار عمومي را با خود همراه كنند. اما با وجود همه اينها نمي‌توان از اين مساله چشم‌پوشي كرد كه ائتلاف جريان‌هاي رقيب و كنار گذاشتن به موقع اختلافات در راستاي منافع ملي كشور چقدر مي‌تواند به نفع يك كشور تمام شود و موضع آن كشور را در مواجهه با ديگران در زمان‌هايي كه براي حفظ منافع ملي تلاش مي‌كند قوي كند.