حالا وقت زندگي است

يك روز بعد از آتش‌بس، زندگي روي نواري از آرامش آغوشش را به روي ما گشوده. انگار نه انگار كه تا ديروز در ملغمه‌اي از دود و آتش و ترس، ما را نگران و دلواپس گذاشته بود. حالا ما، آدميزادهاي ترسيده و روي ديگر زندگي ديده، در سكوت و آرامشي عجيب، به «حالا چه مي‌شودها» فكر مي‌كنيم. سوالات زيادي داريم اما حوصله‌اي هم براي پرسيدن نيست. شهر هنوز به روزهاي آرام واقعي‌اش بازنگشته و حيراني و خلوت همچنان خودش را نشان مي‌دهد. آدم‌ها هنوز نمي‌دانند كه دقيقا بايد چه كرد و طبيعي‌ترين واكنش به 12 روز زندگي زير رگبار موشك، خودش را نشان مي‌دهد. هنوز نه ميزان خسارت‌هاي كلي مشخص است و نه خسارت‌هاي وارد شده به زندگي و روان آدم‌ها. چيزي مشخص نيست. اين ابهام بعد از حادثه، هنوز حل نشده و نبض زندگي به روزهاي پرقدرت و قوي خود بازنگشته. اين روزها، روزهاي حيراني است و زمان قوي‌ترين داروي آن است. بايد اجازه بدهيم كه روزها بگذرند، دور شويم و فاصله بگيريم تا ببینیم واقعا چه شده و چه اتفاقي افتاده. اما در اين حيراني چيزهايي هم هست؛ مثلا عشق به زندگي، عشق به وطن و مشخص شدن تكليف خيلي چيزهاي ديگر. آدم‌ها بعد از شب آخر توي اينستاگرام و توييتر از علاقه‌شان به زندگي مي‌نويسند. مي‌گويند تا قبل از ترس نمي‌دانستند كه تا چه اندازه وابسته به زندگي بودند، خانه و زندگي و شهرشان را دوست داشتن و حالا قدرشناسند. 
زندگي در ترس دريافت‌هاي آدميزاد را به زندگي تغيير مي‌دهد و اين تغيير از همين حالا در جامعه ايراني مشخص است. ديگر خبري از خستگي و بي‌اهميتي زندگي نيست. زندگي مهم شده و از آن مهم‌تر زنده ماندن.  حالا وقت شناخت دوباره است، وقت ديدن و درك و دريافت‌هاي ديگر. يك روز بعد از جنگ، وقت برخاستن است، وقت تكاندن خاكسترهاي نشسته روي تن خسته و مجروح و ادامه دوباره. اين‌ بار ولي ارزش زندگي، منزلت و جايگاهش، فارغ از هرچه كه بود و هست، جايگاهي بلندمرتبه‌تر دارد. حالا وقت سرسلامتي زندگي است؛ وقت بودن حتي در ميانه ميدان و گذر از جنگ.