راي ما، ادامه اميد ما

«تدبير و اميد» شايد بيش از آنكه شايسته نام دولت يازدهم باشد، برازنده اتفاقي است كه نه سياسيون بلكه تك‌تك افراد جامعه در 24 خرداد 92 آن را رقم زدند. امروز اگر خوشحالي از اجراي برجام و خروج ايران از انزواي بين‌المللي در ميان است و اميد به آينده اقتصادي بهتر و زندگي عزتمندانه‌تر براي ايرانيان احيا شده، حاصل تصميم جمعي است كه جامعه ايراني بيش از دو سال و نيم پيش آن را اتخاذ كرده است. اين درواقع همان كاركرد اصلي نهاد انتخابات است. جايي كه شايد خبري از تحقق مطالبات حداكثري جامعه وجود نداشته باشد اما آنقدر هم خالي از احتمالات سازنده نيست كه نتواند كف قابل قبولي از اين مطالبات را تضمين نكند. با وجود همه ادعاهايي كه مي‌شود، موضع جامعه درباره اقداماتي چون برجام و گشايش‌هاي اقتصادي و سياسي كشور در دو سال و نيم اخير كاملا واضح است. به همين ترتيب هم مي‌شود دريافت كه چرا مخالفان دولت درست همين مسائل را هدف قرار داده‌اند و از نتايجي كه دولت يازدهم به آن رسيده، آشكار و نهان ابراز نارضايتي مي‌كنند. درواقع در يك سيكل منطقي ادامه گشايش فضاي سياسي و اقتصادي كشور و همچنين رسيدن به نتايج دلخواه جامعه همچون برجام در گرو ادامه حيات دولت يازدهم است و ادامه حيات دولت يازدهم در گرو ادامه موفقيت اين موقعيت‌ها. اين مدار مدور اما مركز و نقطه ثقلي دارد كه تمام حيات و تعادل آن وابسته به تضمين ثبات اين نقطه ثقل است. اين نقطه ثقل هم همان نهاد انتخابات است. چيزي كه تنها با راي مردم و نه هيچ چيز ديگر، معنا پيدا مي‌كند. تجربه سياست‌ورزي طيف اقليت مجلسي نهم در قبال اقدامات دولت يازدهم و خصوصا بحث برجام آيينه تمام‌نمايي است از اينكه در صورت افتادن مجلس بعدي به دست همين طيف، چه آينده‌اي در انتظار سياست‌هاي موافق با خواست و مطالبه عمومي خواهد بود. اين روزها شايد بسياري در قبال انتخابات نگاه‌شان معطوف به رد صلاحيت‌ها و تبعات آن باشد. اما در مقابل بايد گفت حتي در همين وضعيت هم آينده انتخابات هفتم اسفند مي‌تواند بسيار اميدواركننده باشد. اثبات اين موضوع كار سختي نيست. تنها مقايسه‌اي بين ليست‌هاي فعلي حاضر در انتخابات و ليست‌هاي انتخابات مجلس نهم مي‌تواند اين اميدواري را ثابت كند. سال 90، مردم در حالي پاي صندوق‌هاي راي رفتند كه تمام فضاي انتخابات تنها در انحصار يك جريان بود. نتيجه آن انتخابات هم طبيعتا تشكيل مجلسي تماما اصولگرا شد. اما همين مجلس با وجود همه نقاط ضعف و كاركردهاي ضعيف خود در برهه‌هاي مهمي با دولت برخاسته از راي اصلاح‌طلبان همكاري‌هاي مهمي داشت. واقعيت آن است كه نبايد راي مجلس اصولگراي نهم را به برجام، زير سايه حملات اقليت مخالف دولت فراموش كنيم. يا به همين شكل حمايت‌هاي گاه و بي‌گاه برخي چهره‌هاي اصولگراي اين مجلس از برنامه‌ها و اقدامات دولت نزديك به اصلاح‌طلبان و در راس آنها علي لاريجاني را. با اين يادآوري اگر به امروز برگرديم خواهيم ديد با وجود مساله ردصلاحيت‌ها، ليست‌هاي انتخاباتي امروز به مراتب نسبت به چهار سال پيش از وضعيت بهتري برخوردار هستند؛ ليست‌هايي كه مي‌توانند نهايتا تبديل به واقعيت مجلس دهم شوند و مطالبات واقعي مردم را بيشتر از قبل در مسير سياست‌هاي كلان كشور هدايت كنند. اين اما تنها يك شرط دارد و آن هم اين است كه مردم راي بدهند. دو سال و نيم پيش، در روز جمعه 24 خرداد سال 92 اگر زمان براي دميدن دوباره اميد مهيا شد، دو هفته ديگر در روز جمعه، هفتم اسفند 94 زمان براي امتداد اين اميد مهيا خواهد بود.