سئول به سمت هسته‌اي شدن مي‌رود؟
داگ باندون/ چهار دهه پيش پارك چونگ هي رييس‌جمهور كره جنوبي، پدر رييس‌جمهور فعلي، تلاش براي دستيابي به سلاح‌هاي هسته‌اي را آغاز كرد. واشنگتن، پشتيبان نظامي كره جنوبي، فشار قابل توجهي براي لغو اين برنامه اعمال كرد. اما امروز به نظر مي‌رسد ممكن است اين پارك چنين كاري را انجام دهد. كره شمالي همچنان به تلاش بي امان خود براي توليد سلاح‌هاي هسته‌اي و موشك‌هاي دوربرد ادامه مي‌دهد و كره جنوبي در تلاش است يك واكنش موثر به اين تهديد داشته باشد.
كره شمالي براي مجتمع صنعتي كائسونگ سالانه نزديك به 100 ميليون دلار ارز صرف مي‌كند. سئول همچنين در حال مذاكره با ايالات متحده در مورد نصب سامانه دفاعي در ارتفاعات بالا، و يا سيستم THAAD است. هيچ كدام از اين گام‌ها به احتمال زياد بر رفتار پيونگ يانگ تاثير زيادي نخواهد داشت. اگرچه كره شمالي بعيد است كه اقدام به يك جنگ تمام‌عيار كند، كره جنوبي با نااميدي وابسته به امريكا باقي مانده است و تعهد واشنگتن به كره جنوبي پرجمعيت و مرفه احتمالا به دليل شرايط سخت مالي و چالش‌هاي ديگر ايالات متحده كاهش خواهد يافت.
در واكنش به اين چالش، در كره جنوبي صحبت از احياي گزينه‌هاي هسته‌اي است. ون يو چوئل، رهبر پارلماني حزب حاكم سائنوري در مجلس شوراي ملي گفت: «ما نمي‌توانيم هر بار كه باران باريد از يك همسايه چتر قرض كنيم. ما بايد يك پالتوي باراني بپوشيم.» چانگ مون جونگ - عضو مجمع ملي، نامزد رياست‌جمهوري و بنيانگذار موسسه مطالعات سياسي آسان - دو سال پيش درخواست مشابه داشت. او به يك امريكايي گفت: «اگر كره شمالي اصرار بر هسته‌اي ماندن دارد پس آنها بايد بدانند كه ما هيچ چاره‌اي جز به سمت هسته‌اي شدن رفتن نداريم.» او پيشنهاد كرد كه كره جنوبي از پيمان منع گسترش سلاح‌هاي هسته‌اي خارج شده و مطابقت پيشرفت هسته‌اي كره شمالي گام به گام هسته‌اي شود و در همين حال براي متوقف كردن كره شمالي تلاش كند.
به نظر مي‌رسد مردم اين را پذيرفته‌اند. اعتماد كره‌اي‌ها درباره تمايل امريكا براي استفاده از سلاح‌هاي هسته‌اي در دفاع از كره جنوبي كاهش يافته است، در حالي كه حمايت از برنامه هسته‌اي كره جنوبي در حال شكوفايي است و از سال 2013 به حدود 66 درصد رسيده است.
دولت رييس‌جمهور پارك گون‌هاي همچنان بطور رسمي به NPT متعهد است، سئول آزمايش هسته‌اي انجام مي‌دهد و در مقابل نظارت آژانس بين‌المللي انرژي اتمي مقاومت مي‌كند. البته، اين ايده باعث واكنش واشنگتن و كشورهايي شده كه به عدم تكثير متعهد هستند. متاسفانه، امروزه در شمال شرقي آسيا منع گسترش چيزي شبيه به كنترل اسلحه در ايالات متحده است. تنها بچه‌هاي بد مسلح هستند. چين، روسيه و كره شمالي كه سلاح‌هاي هسته‌اي دارند. متحدان امريكا، ژاپن و كره جنوبي خودداري مي‌كنند و از واشنگتن انتظار دارند كه از آنها دفاع كند. براي انجام اين كار، ايالات متحده مجبور است از لس‌آنجلس براي حفاظت از سئول و توكيو چتر هسته‌اي بگستراند. كره جنوبي و ژاپن شركاي مهم بين‌المللي ايالات متحده هستند، اما حفاظت ارزش ايجاد يك تهديد وجودي غيرضروري براي ميهن امريكايي‌ها است.
ايجاد تعادل قدرت كه در آن ايالات متحده هدف تهديد سلاح‌هاي هسته‌اي نباشد، مناسب‌تر است. بازدارندگي هسته‌اي كره جنوبي و ژاپن قابل دسترس است. چنين چشم‌اندازي، مخالفت چين را برمي‌انگيزد. اما پس از آن، چين همچنين تلاش مي‌كند با كره شمالي هسته‌اي مقابله كند كه همين به منافع امريكا كمك مي‌كند. علاوه بر اين ممكن است در نهايت مشكل حل شود.
در چشم‌انداز مقابله با سلاح‌هاي هسته‌اي ژاپني و كره جنوبي، چين ممكن است فشار بيشتر بر كره شمالي اعمال كند- مهم‌تر از همه، از قطعنامه شوراي امنيت عليه پيونگ يانگ حمايت كرده و محموله انرژي و مواد غذايي براي اين كشور را قطع كند. اما تاكنون چين اجازه داده كره شمالي از يك مزيت يكجانبه ايجاد خطرات بزرگ استفاده كند. بنابراين سياستگذاران بايد امكان يك كره جنوبي هسته‌اي را در نظر بگيرند. معاهده NPT لزوما همه نگراني‌هاي امنيتي را برطرف نمي‌كند. منبع: ژاپن تايمز