مجلس دهم سياست اميد و روش اعتدالي
باور من اين است كه چارچوب‌هاي كمك‌كننده به دولت و مجلس براي نيل به اين اهداف مي‌تواند توجه به موارد زير باشد:
1- اصرار بر حفظ ائتلاف اعتدالي، نخستين ويژگي شايسته مجلس دهم است. اعتدال شعار دولت يازدهم است، اما منظور من از «ائتلاف اعتدالي» قرار دادن مجلس ذيل شعار و رويكرد دولت نيست. من معتقدم مشكلات كشور به اندازه‌اي مهم و پيچيده هستند كه حتي اگر همه نخبگان، نيروهاي سياسي، بخش دولتي و بخش خصوصي با هم منسجم عمل كنند، زمان زيادي براي رفع آنها نياز داريم. اعتدال يعني تلاش براي حاكم كردن فضايي بر سياست‌ورزي و سياستگذاري كه نتيجه آن حاكميت رويكردهاي روشمند، مبتني بر كار كارشناسي، برآمده از گفت‌وگوي اجتماعي و اجماع نخبگاني و توام با شجاعت تصميم‌گيري و ايستادن پاي هزينه‌هاي اجراي تصميمات است.
2- مجلس مي‌تواند جايگاهي براي آرامش‌بخشي به فضاي اجتماعي و فضاي سياستگذاري باشد. سرمايه‌گذاري در فضاي پرتنش صورت نمي‌گيرد. اغلب واژه سرمايه‌گذاري را براي فعاليت‌هاي اقتصادي و صرف سرمايه مالي و پولي لحاظ كرده‌اند، اما در فضاي پرتنش، سرمايه‌گذاري سياسي، اجتماعي، فردي و زماني هم صورت نمي‌گيرد. وزرا، مديران دولتي و بخش خصوصي در فضاي پرتنش دست زدن به هر گونه سرمايه‌گذاري را پرهزينه و ريسك‌آميز تلقي مي‌كنند. لذا مجلس دهم مي‌تواند زير سايه ائتلاف اعتدالي، در آرامش و بر اساس انصاف وظايف نظارتي خود را اعمال كند. جامعه، مديران، بخش خصوصي و سرمايه‌گذار خارجي بايد احساس كنند مجلس و دولت يك‌صدا در پي ايجاد فضاي آرامش براي تسهيل سرمايه‌گذاري انواع منابع هستند.
3- ويژگي ديگري كه شايسته مجلس دهم است، اصرار بر سياستگذاري برآمده از فرآيند دقيق سياست‌پژوهي است. رفع مشكلاتي نظير ركود، بحران آب و محيط زيست يا مسائل صندوق‌هاي بازنشستگي، فارغ از شعارهاي تاريخ مصرف‌دار عدالت، رويكرد عدالت‌خواهي و مبارزه با فقر و نابرابري و توانمند‌سازي جامعه، نيازمند سياستگذاري درست است. قانونگذاري و تنظيم‌گري در مجلس در نهايت به توسعه پايدار و افزايش اقتدار و عزت ملي منتهي مي‌شود. بايد به گونه‌اي عمل كنيم كه فضاي يأس در مردم ايجاد نشود. مجلس نبايد مطيع دولت باشد، بلكه بايد در عين اجراي وظايف ذاتي‌اش، ياس‌زدا و شادي‌آفرين باشد بلكه كيفيت عملكردش به مردم نشان دهد كه مي‌شود در سايه همكاري دولت يازدهم و مجلس دهم، اميدوارانه زندگي كرد.
4- مجلس دهم به هرحال «مجلس اميد» است. واژه اميد را از ليست اميد برنگرفته‌ام، بلكه اصولگرايان و مستقل‌هاي مجلس نيز بايد به خلق مجلس اميد كمك كنند. واژه اميد بزرگ‌تر و زيباتر از آن است كه به گرايش يا رويكرد سياسي مشخص منحصر شود. اميد وصف ائتلافي است كه بايد براي برون‌رفت از مسائل و مشكلات اساسي كشور شكل بگيرد. مجلس دهم بايد چنان عقلاني، همه‌جانبه‌نگر و مستقل از منافع مخل سلامت سياستگذاري باشد كه اميد را در دل مردم برانگيزد.
در اين ميان ويژگي مهم ديگر مجلس حضور دو شخصيت مهم و بارز (دكتر عارف و دكتر لاريجاني) است كه بي‌شك پيشتاز روند تعامل و همگرايي با دولت خواهند بود و همراهي و همفكري آنان نتايج ملموسي براي تامين حقوق ملت، امنيت ملي و توسعه پايدار كشور به همراه خواهد داشت.
همينجا بايد از فرصت استفاده كرده از تلاش‌ها و اقدامات برادر عزيزم دكتر عارف نيز تقدير كنم. عارف در زمره سياست‌ورزاني است كه قواعد يك نظام مردمسالار را مي‌شناسد و به آن قواعد احترام مي‌گذارد. ايشان در موقعيت‌هاي مختلف نشان داده‌اند كه منافع و مصلحت مردم ايران را بر هر منفعتي ديگر ترجيح مي‌دهند و در راه نظام شكوهمند اسلامي از هيچ فداكاري دريغ ندارند. هر زمان كه احساس تكليف كنند در عرصه‌هاي مختلف حضور مي‌يابند و با حضورشان نه تنها بر درخت پرثمر و اميد كشور عزيزمان مي‌افزايند بلكه با نفس حضورشان درس يك مبارزه اخلاقي سياسي هم مي‌دهند. سرمشقي براي نسل جوان كه به ياد بياورند در عرصه سياست هم مي‌شود بدون غوغاسالاري و اقدامات پوپوليستي، در قلب مردم جا داشت و هميشه بهترين نقش را براي به حد اعلا رسيدن منافع مردم ايفا كرد.