پيام پيامبر (ص) به انسان‌ها و انسانيت‌ها
- شناخت احكام دين،
- شناخت مسائل قضايي در دين (و ضرورت حفظ حرمت و كرامت هر انساني، در دادگاه‌هاي اسلام، اگر اسلامي است ؟ !)،
- شناخت اصول معيشتي و مقررات اقتصادي (عدالت و قسط)،
- شناخت حريت و آزادي،
- شناخت حماسه و دفاع و...
تنها و تنها كارشناسان قرآن كريم و آگاهان از محتواي علمي و عملي قرآن، پيامبر اكرم(ص) و ائمّه معصومين هستند. و بيشترين تعاليم و احكام ديني و دستورات الهي، از حضرت امام جعفرصادق(ع) رسيده است، و از اين جهت شيعه را «جعفري» ميگويند، چون شيعه مدعي اين است، كه در علم و عمل، تابع و پيرو امام جعفر صادق(ع) است.
اكنون ببينيم، اين امام بزرگ و حجت معصوم الهي، در تعريف «عدالت» چه فرمودهاند و چه وضعيتي را (در زندگي مردم و سير اموال و امكانات در جامعه و اقتصاد و معيشت و چگونگي تصرف در اموال عمومي و خصوصي و توزيع امكانات در ميان همه مردم و...)، «عدالت» دانستهاند، و جز آن را- بالطبع- فريب و خيانت!
امام جعفر صادق (ع) ميفرمايند: «إِنّ النّاس يستغْنُون، اِذا عُدِل بينهُم (5) هرگاه در جامعه، عدالت اجرا شود، همه بينياز ميشوند (و ديگر، انسان محرومي و فقيري، و كمبودداري و نيازمندي، در همه سطوح و قشرها، و در همه نيازهاي گوناگون زندگي، بر جاي نميماند، و به چشم نميخورد، چه فقر و محروميت‌هاي نامريي، و چه فقر مريي و آشكار) . در علم «اصول فقه»- با دلايلي عقلي و نقلي- ثابت شده است كه «تكليف ما لا يُطاق» (يعني: دستور دادن و تكليف كردن به كاري كه عملي نيست)، خلاف عقل است...
پس، امام معصوم (ع)- كه خود، تجسم عقل است و هادي عقلانيِ انسان‌ها، از جانب خدا است- چيزي را كه عملي نيست مطرح نميكند، و به اقتصاد منهاي فقر- اگر عملي نباشد- فرانميخواند...
واقع اين است كه اكنون و در اين زمان‌ها، و با اين عملكردها و مديريت‌ها... جوانان وظيفه عقلي و شرعي دارند (يعني: هم عقل به آنان دستور ميدهد، هم شرع)، كه حقايق دين، و سخنان و پيام‌هاي پيامبر اكرم (ص) و ائمه معصومين (ع) را ياد بگيرند... و خوب توجه داشته باشند كه، هر ادّعايي، يا هر گونه عملكردي و مديريتي، دين و دينداري و عمل به احكام دين نيست؛ اسناد و متون ديني موجود است، يكي همين حديث معتبر و شريف كه ذكر شد. بيايند و مقايسه كنند!
چرا حقايق دين و تعاليم معصومين (ع)، مظلوم واقع شوند، چرا ؟ !
پس، جوانان عزيز، كه به عاقبت زندگي ميانديشند، و ميخواهند نگاهبان مقدسات ديني و اعتقادي (كه كمال انساني و سعادت جاوداني در اينهاست) باشند، دستورات دين را بياموزند، و به متون ديني و كتاب‌هاي معتبر مراجعه كنند، و دين خدا و دستورات و احكام دين را ملاك قرار دهند... و اگر در عملكردها (از هر كس و به هرگونه)، خلافي ديدند، در عقايد خويش سست نشوند، و رابطه خود را با خداي متعال و معنويت قطع نكنند، و دنياگرايي‌ها، يا خلافكاري‌ها، يا اشتباهرويها، دين آنان از دست‌شان نگيرد... و سرمايه نجات ابدي آنان را تباه نسازد! و از ابديّتي آرامشبخش محروم‌شان نكند! كه ديگر، بازگشتي و فرصت جبراني نيست...
انسان مومن، خداپرست، انسان دوست، و عدالت‌گستر... در ابديّت آرامشبخش، در آنجا، در رواق‌هاي بلند طاق، در سرودستان‌هاي زيبايي‌هاي جمال الهي... و تجلي‌هاي رحماني و رحيمي... و تحقق‌هاي تسبيحي و تقديسي، با سرودخوانان ملكوت، و تسبيح گويان جبروت... در همارگيي جاودان، سرود ميخواند... به همراه پاكان و نياكان و بهترينان... (و حسُن أولئك رفيقاً)، هماره و هماره... و لذتي روحي و پايدار، از اين بالاتر، قابل تصور نيست.