اداي احترام صمديان
به عباس كيارستمي
بهار سرلك
هنوز هم وقتي صحبت از عباس كيارستمي مي‌شود، سيف‌الله صمديان، دوست و همكار اين فيلمساز نمي‌تواند جلوي احساسات خود را بگيرد. كيارستمي تيرماه چشم از دنيا فروبست و صمديان باور دارد او انساني بي‌همتا بود.
به گزارش آسيا تايمز؛ صمديان ماه مهر فيلم «76 دقيقه و 15 ثانيه با عباس كيارستمي» را براي نمايش در بخش «مولف آسيايي: عباس كيارستمي» بيست‌ويكمين جشنواره بين‌المللي فيلم بوسان ارايه داد. از آنجايي كه در سال جاري درگذشت يكي از رويايي‌ترين سينماگران را شاهد بوديم، صمديان كليپ‌هايي از اين فيلم را به وبسايت آسيا تايمز داده است تا به جهانيان در يادآوري «انساني منحصر به‌فرد با استعدادي بي‌نظير» كمك كند.
صمديان در مصاحبه‌اي با اين وبسايت، درباره كيارستمي گفته است: «فكر نمي‌كنم مخلوقي مانند او بيشتر از يك بار در قرن آفريده شود. او بزرگ سينما و آميزه‌اي از توانايي‌هاي پنهان بي‌شمار در هنر بود.»
صمديان همانند بسياري از دوستداران سينما در سراسر جهان، پس از مرگ كيارستمي در چهاردهم تير و در سن 76 سالگي در غم و اندوه از دست دادن او به سر مي‌برد. اين مولف ايراني دهه 1350 و 60 فرمانده خط مقدم جبهه سينماي ايران شد؛ نگاه خاص او به جزييات ريز زندگي انسان‌هاي معمولي به دنيا كمك كرد از نگراني‌ها و اميدهاي ايراني‌ها مطلع شوند.
صمديان 62 ساله مي‌گويد: «با چشم دروني‌اش مي‌ديد. او انساني معمولي نبود. او نگاه نمي‌كرد بلكه مشاهده مي‌كرد. او مي‌توانست اغلب جزييات پنهاني زندگي را مشاهده كند و مي‌توانيد اين مشاهدات را در فيلم‌هاي او ببينيد. او كار را باارزش مي‌دانست و اغلب روزها 20 ساعت كار مي‌كرد؛ به سينما و نقاشي مي‌پرداخت يا نمايشگاه‌هايش را برپا مي‌كرد. او پس از انجام هر كاري برمي‌آمد.»
«هر دوي ما سخت باور داشتيم كه خود زندگي قدرتمندترين فيلمنامه‌نويس است. سينما بدون باورپذيري، هيچ چيز نيست و عباس هم با همين باور كار مي‌كرد. بدين شكل به سينما و خود زندگي احترام خواهيد گذاشت.»
كيارستمي طي فعاليت حرفه‌اي خود محبوب منتقدان و مخاطبان سراسر جهان شده بود. او با فيلم «طعم گيلاس» برنده جايزه نخل طلاي جشنواره بين‌المللي فيلم كن 1997 شد. اين فيلم گزارش ميني‌ماليستي از جست‌وجوي مردي براي يافتن كسي است كه او را پس از خودكشي دفن كند.
زيبايي‌شناسي او بر نسل‌هاي مختلف فيلمسازان تاثير گذاشته است. او يكي از مهمانان ثابت جشنواره‌ها و مدارس فيلم بود و در عين حال به گسترش قلمرو تاثيرگذاري‌‌اش در حوزه‌هاي شعر، نقاشي، تصويرگري و نويسندگي ادامه مي‌داد.
سيف‌الله صمديان، عكاس و فيلمساز، 30 سال پيش براي نخستين‌بار كيارستمي را ملاقات كرد. آنها همكارهاي هميشگي يكديگر شدند، جهان را با همديگر زير پا گذاشتند و اغلب گشت‌وگذارهاي‌شان در طبيعت ايران بود.
پس از مرگ عباس كيارستمي، جشنواره فيلم ونيز از صمديان درخواست كرد برنامه‌اي تكميلي براي يادبود اين سينماگر ترتيب دهد و مستند صمديان «76 دقيقه و 15 ثانيه با عباس كيارستمي» به مجموعه‌اي از لحظاتي صميمي با كيارستمي تبديل شد كه پرتره‌اي دوستانه از او را به نمايش مي‌گذارد.