كاهش گازهاي گلخانه‌اي تا 560 مگاتن
طبق آمارهاي به ثبت رسيده در 30 سال گذشته نياز انرژي جهان به مقدار قابل ملاحظه‌اي افزايش يافته است. در سال 1960 مصرف انرژي جهان معادل 3/3 گيگاتن بوده است. در سال 1990 اين رقم به 8/8 گيگاتن بالغ شد كه داراي رشد متوسط سالانه 3/3درصد بوده و حدود 167 درصد افزايش نشان مي‌دهد و در حال حاضر مصرف انرژي جهان Gtoe/year 10 است. پيش‌بيني مي‌شود اين رقم در سال‌هاي 2025 به Gtoe/year 14 افزايش يابد. اين ارقام نشان مي‌دهد ميزان مصرف انرژي جهان در قرن آينده بالاست و بالطبع منابع انرژي‌هاي فسيلي در قرن‌هاي آينده، جوابگوي نياز انرژي جهان براي بقا، تكامل و توسعه نخواهد بود. بنابراين استفاده از منابع جديد انرژي به جاي منابع فسيلي امري الزامي است. پيش‌بيني مي‌شود با رشد استفاده از انرژي‌هاي تجديدپذير انتشار گاز دي‌اكسيد كربن به ميزان 220 تا 560 مگاتن در فاصله زماني 2010 تا 2050 كاهش يابد. با اين وجود نقش انرژي‌هاي تجديدپذير در كاهش گازهاي گلخانه‌اي بسيار مهم‌تر از انرژي هسته‌اي و گاز طبيعي ارزيابي مي‌شود. هم‌اكنون 6 نوع انرژي تجديدپذير در جهان شناخته شده‌اند كه انرژي زيست‌توده، انرژي مستقيم خورشيد، انرژي زمين‌گرمايي، انرژي بادي، انرژي درياها و انرژي هيدروژني از جمله آنهاست. مطابق پيش‌بيني‌ها، انرژي‌هاي تجديدپذير تا سال 2050 ميلادي بيش از 80 درصد از مجموع عرضه جهاني انرژي را به خود اختصاص خواهند داد. در سال‌هاي اخير با توجه به اينكه منابع انرژي تجديدناپذير رو به اتمام هستند اين منابع مورد توجه قرار گرفته‌اند. در سال 2006 حدود 18 درصد از انرژي مصرفي جهاني از ران انرژي‌هاي تجديدپذير به دست آمد. سهم زيست‌توده به‌طور نسبي حدود 13درصد كه بيشتر جهت حرارت‌دهي و 3 درصد انرژي آبي بود. 4/2 درصد باقيمانده شامل نيروگاه‌هاي آبي كوچك، زيست‌توده مدرن، انرژي بادي، انرژي خورشيدي، انرژي زمين‌گرمايي و سوخت‌هاي زيستي است كه به سرعت در حال گسترش هستند.