بيماري رضايت در واليبال

كارلوس كي‌روش كه سردبيران ورزشي رسانه‌هاي ايران را دعوت كرد تا از برنامه‌هايش براي حضور قدرتمند در جام‌جهاني بگويد، جمله‌اي گفت كه مي‌تواند كليدواژه‌اي براي آينده ورزش ايران باشد. او گفت: « هدف و آرزويم اين است كه در جام جهاني 2018 به مرحله حذفي صعود كنيم. من با بيماري رضايت (يعني تنها صعود كافي بوده) مي‌جنگم. ما نبايد فقط با حضور در مرحله گروهي راضي باشيم. بايد جاه طلب بوده و افكار بزرگ داشته باشيم. ما به روسيه به عنوان توريست نخواهيم رفت. » بيماري رضايت از همان روز به ادبيات ورزش ايران اضافه شد. نمود بارز اين مريضي را در بازي واليبال ايران و امريكا ديديم. جايي كه قديمي‌هاي تيم‌ملي، گويي ديگر انگيزه گذشته براي جنگيدن، تلاش كردن و ديده شدن را ندارند. در تيمي كه معنوي‌نژاد چهره مي‌شود و به هر دري مي‌زند تا به پيروزي برسد، بازي نااميدكننده برخي بازيكنان واليبال، آه از نهاد بسياري از هواداران درآورد. اين شايد وظيفه مربيان تيم‌ها باشد كه بازيكنان را از اين خلسه درآورند و براي مبارزه آماده كنند؛ بازيكناني كه بايد تشنه پيروزي و برنده شدن باشند. آنهايي كه بايد براي هر بازي تيم‌ملي، سر ذوق بيايند و شادابي را در بازي‌شان به وضوح ببينيم. براي درمان اين مريضي بايد چاره‌اي انديشيد.