خنده به ريش فوتبال
علي عالي
فدراسيون فوتبال سال‌هاست از برنامه‌ريزي دور است. نه تنها فدراسيون بلكه ورزش ايران دور از جزيره برنامه‌ريزي، برنامه‌محوري، شفافيت و حركت بر مدار عقلانيت است. مصاحبه آخر كفاشيان با خبرگزاري فارس، نشان‌دهنده نگاهي است كه در ورزش ايران وجود دارد. صداقتي ديده نمي‌شود. مسووليت‌پذيري ديده نمي‌شود. دورنمايي وجود ندارد. حرف جدي زده نمي‌شود. چرا؟ چون بررسي بحث‌هاي جدي، مسووليت مي‌آورد كه ويرانه پشت‌سر اجازه دفاع از عملكرد نخواهد داد. خبرنگار از علي كفاشيان مي‌پرسد ماجراي «جيووا گيت» چه شده است و پاسخ مي‌شنود: « تفاهم امضا كرديم و آنها هم قبول كردند كه نمي‌توانند مدعي باشند و پرونده‌شان بسته شد و بايد منتظر اسپانسر جديد باشيم.» سه‌ساعت بعد مدير بخش صادرات شركت جيووا پاسخ نايب‌رييس فدراسيون فوتبال را داد: «جيووا با فوتبال ايران تفاهمي نكرده است و شكايت‌مان را دوباره به جريان انداختيم و خسارت هم مي‌گيريم.» اين حجم از گزافه‌گويي چگونه وارد ادبيات فوتبال ايران شد؟ در همان مصاحبه به ده‌ها‌هزار دلار پول مخفي شده مديريت قبلي با تيتر «دلارهاي زيرخاكي» اشاره شد كه جواب كفاشيان تاسف‌آور است: « قديم‌ها يك فاميل داشتيم كه پولش را زير خاك پنهان مي‌كرد و بعد از چند سال خاك‌ها را كنار زد و ديد پول‌هايش پوسيده است. پس زير خاك كه نمي‌شود پول يا دلار پنهان كرد. » فرار از پاسخگويي. خنديدن به خبرنگار. خارج كردن بحث از حال جدي. اين تاكتيك نخ‌نما، سال‌هاست از ادبيات سياستمداران ايران خارج است اما از بدنه فوتبال ايران خارج نشد. مرداني كه در محاكم قضايي پرونده دارند اما مسووليت اقدامات‌شان را نمي‌پذيرند. فوتبال با آنها چقدر بي‌برنامه و بدون تعريف است. چقدر فوتبال با اين نگاه‌ها، كوچك و بي‌اهميت شده است. چه خوب كه علي كريمي ديروز درباره اين آدم‌ها نوشت: «كاش زلزله‌اي در فدراسيون فوتبال بيايد و بخش‌هايي از اين دايره بسته خراب شود.» چرا همه به اين نتيجه رسيده‌اند؟