گريزناپذير محتوم
سينا قنبرپور
آخرين چهارشنبه پاييز هنوز به آخر نرسيده بود كه همه، سرجلسه امتحاني نشستيم؛ زمين‌لرزه. امتحاني كه براي پايتخت‌نشينان اندكي سخت‌تر به نظر آمد. مثل هميشه كه برگه‌هاي امتحاني را پيش‌روي‌مان مي‌گذاشتند هريك واكنشي متفاوت به آن نشان داديم و خيلي‌هاي‌مان هم شبيه به هم. كرمانشاهي‌ها، كرماني‌ها و گيلاني‌ها در هفته‌هاي گذشته با اين امتحان مواجه شده بودند. فقط اشكال آنجاست كه فكر مي‌كنيم مثل مدرسه هم مي‌توان سر و ته آزمون را به هم آورد. موضوع يك «گريزناپذير» است نه يك امتحان معمولي. موضوع سرنوشت است. وقتي همه تهراني‌ها سوار خودرو شدند تا به جايي بروند نمي‌شد از آنها پرسيد از چه در حال گريزيد؟ وقتش كه برسد گريزي نيست. هرچه را قبلا آموخته‌ايد را به كار مي‌گيريد. ولي اگر نياموخته‌ايد گريز هم راه به جايي نمي‌برد. بايد مسووليتش را بپذيريم؛ روزها و هفته‌هاي بسياري را سپري كرديم، آن روز كه مي‌خواستيم خانه بخريم صرفا به اين انديشيديم كه بعدا چقدر در بازار مسكن ارزش پيدا مي‌كند نه آنكه بعدا چقدر مراقبت‌مان مي‌كند. بايد مسووليتش را بپذيريم؛ آن روزهايي كه نشستيم و لب به اعتراض نگشوديم؛ همان روزهايي كه شهرمان را به انواع و اقسام مال‌ها و برج‌ها فروختند. بايد مسووليتش را بپذيريم؛ همين هفته قبل حتي نفسي براي كشيدن براي‌مان باقي نمانده بود. حتي مسوول و متولي محيط‌زيست هم شوخي‌اش گرفته‌بود كه بايد دعاكنيم «باد» بيايد. بايد مسووليتش را بپذيريم؛ مسووليت همه سكوت‌هايي كه فروخورديم و ندانستيم روز موعود فرامي‌رسد. فقط يك عبارت نيست كه هر روز در نمازمان مي‌خوانيم؛ يوم‌الدين. بيهوده گمان نبريم كه فرصت باقي است.