فضاي شخصي در زمانه كرونا

گروه ادب و هنر

نمايشگاه گروهي «چيزهاي بسيار مورد علاقه من» با آثاري از هنرمندان ايراني در گالري the lodge لس‌آنجلس برپاست. اين نمايشگاه كه ۲۲ آوريل  افتتاح شده و تا ۲۲ مه ‌‌ادامه دارد توسط نرگس حمزيان‌پورگردآوري شده و آثاري از آرمين اميريان، ناصر عزيزي،كامران ديبا،  حسين عدالتخواه، رنه فاكس، امير حبيب‌آبادي، البرز كاظمي، حامد خسروي، فرشيدو لارميان، نگين محزون، اميد مجيدي‌نژاد، اردشير محصص، ماني مزيناني، ساناز مزيناني، نازنين پرويز، رضا رستم‌پيشه، بهار سبزواري، سمكو صالحي، كامران شريف، افسون، جاويد تفضلي، روژين شفيعي و تورج خامنه‌زاده در آن به نمايش درآمده است.
نرگس حمزيان‌پور، مشاور و متخصص بازار هنر با تمركز بر هنر خاورميانه است. او با چندين گالري بين‌المللي و نمايشگاه‌هاي هنري كار كرده و به معرفي تعداد زيادي از هنرمندان نوظهور، ميانه كار و مشهور خاورميانه و ايران در موزه‌ها،گالري‌ها و مجموعه‌داران خصوصي متعدد پرداخته است.
در استيتمنت اين نمايشگاه آمده است: طي سال گذشته به دليل شيوع كرونا بسياري از مردم فعاليت‌هاي خود را محدود كرده و خانه‌نشين شدند. خانه يا فضايي كه در آنها زندگي مي‌كنيم، ظرف جانشين روح است. معماري ما را محافظت و تغذيه مي‌كند، اشياي داخلي، ما را متمايز و شناسايي مي‌كنند. مجموعه‌اي كه حمزيان‌پور گردآورده است محيطي صميمي را در گالري ايجاد مي‌كند و آثار اين ۲۱ هنرمند از چندين رشته هنري، بيننده را به ماندن و شايد كاوش به روشي غيرمعمول دعوت مي‌كند. بيماري همه‌گير كوويد ما را از دسترسي فوري به جهان محروم كرده يا حداقل ما را مجبور به درنظر داشتن روش‌هاي جديد كرده است. زرق و برق سفر در سراسر جهان و حضور در كلانشهرهاي بزرگ جاي خود را به يك نياز فوري براي تجديدنظر در فضاي صميمانه داده است، هم از نظر خصوصيات فيزيكي و هم از نظر روابط انساني. تنوع فرهنگي و اجتماعي در حال تبديل شدن به يك منبع نادر است و ما را وادار مي‌كند جايگاه آن را در زندگي خود زير سوال ببريم. از يك سو غناي عظيم آن و از سوي ديگر مرزهاي جديدي كه به ما تحميل مي‌شود. در تعطيلي و قرنطينه، يك زمانه جديد در حال ظهور است كه در آن اشياي اطراف ما گاهي اوقات نقشي ابتدايي بازي مي‌كنند،گاهي اوقات يك سمفوني هماهنگ را تشكيل مي‌دهند و بعضي اوقات سر و صداي كر‌كننده‌اي است كه در تنهايي سوت مي‌كشد. نمايشگاه «چيزهاي بسيار مورد علاقه من» با جمع‌آوري آثاري از جهان‌هاي مختلف در يك مكان، ما را به فكر كردن در مورد روش‌هاي تنظيم فضاي شخصي خود دعوت مي‌كند. با محدوديت تنوع در يك محيط داخلي، قطع شده از جهان گسترده فضاها، تصورات ما از جهان وطني را زير سوال مي‌برد. با تعهدي اخلاقي كه تلاش براي درك «ديگري» دارد، اما همچنين گرايش آن به «جمع‌آوري» چيزها و روابط است.