پرويز شبيه هيچ فيلمي در ايران نيست
ناهيد مولوي / وقتي به تيتراژ پاياني فيلم مي‌رسيد و از سينما بيرون مي‌آييد ساعت‌ها زمان لازم است تا از «پرويز» و درگيري فكري كه اين فيلم برايتان ايجاد كرده رهايي يابيد.
پرويز دومين ساخته مجيد برزگر است كه اين روزها در سينماي گروه هنر و تجربه اكران مي‌شود. فيلمي كه هيچ موسيقي متني ندارد و در هر سكانس از فيلم كه مخاطب منتظر است تا موسيقي پخش شود اين صداي نفس‌هاي «پرويز» شخصيت اصلي فيلم است كه نقش موسيقي را عهده‌دار است. اگرچه فيلم پرويز براي كساني كه فيلم‌هاي خاص خارجي را دنبال مي‌كنند تداعي‌گر فيلم آرژانتيني «غول» است اما بايد گفت كه «پرويز» در ايران همانند ندارد.
پرويز روايتگر اتفاقات تكان‌دهنده يك شهروند از جامعه ماست. مردي با هيكلي بسيار بزرگ ومفيد براي جامعه پيرامون خويش و آنقدر بي‌آزار كه بيشتر اوقات اصلا به چشم نمي‌آيد اما تحقير شدنش توسط جامعه پيرامونش از او يك خطر جدي براي جامعه مي‌سازد. پرويز شما را درگير خود خواهد كرد چرا كه به راحتي حقيقتي عريان كه از آن فرار مي‌كنيد را به روي شما خواهد آورد. حقيقت اين موضوع كه تك‌تك افراد جامعه در تبديل شدن يك شهروند معمولي و حتي مفيد جامعه به يك موجود خطرناك سهيم هستند. پرويز آينه‌يي براي تك‌تك افراد جامعه است، آينه‌يي شفاف كه همه زشتي‌ها را بدون تعارف به شما نمايش مي‌دهد و ياد آور اين است كه چگونه تحقير انسان‌ها از آنها يك فرد ضد جامعه خويش مي‌سازد و در واقع بيانگر واكنش افرادي است كه جامعه به راحتي آنها را تحقير و طرد مي‌كند و در نهايت مي‌بينيد كه اين واكنش چه تبعات تلخ و هولناكي را به همراه دارد. وارد شدن در اين موضوع كاري است سخت و بزرگ، كارگردان در روايت فيملنامه‌اش بر روي لبه تيغ حركت مي‌كند اگر زيادي بخواهد شعاري و بزرگ‌نمايي شده قصه‌اش را روايت كند اسير تكرار مكررات مي‌شود و از سوي ديگر اگر بخواهد درام قصه‌اش را پيچيده‌تر كند ريتم فيلم از دست مي‌رود و مخاطب پس مي‌زند. برزگر به خوبي اين اصل را كارگرداني كرده است و در بستر درام قصه‌اش را روايت كرده است.
تماشاي فيلم «پرويز» براي كساني كه به دنبال آثاري خاص و متفاوت هستند كه قلب و ذهن آنها را براي مدت‌ها درگير خود كند، تجربه‌يي ديدني و لذت بخش است كه حيف است شانس ديدن آن از دست برود.