مظلوم بود و زود رفت
حسام‌الدين سراج
ايرج بسطامي صدايي داشت تنور. از تنور هم يك پرده و نيم بالاتر بود و همين وسعت صداي خاص، او را از ساير خواننده‌ها جدا مي‌كرد و به عنوان هنرمند و خواننده‌اي با قدرت و وسعت صداي بالا معرفي مي‌كرد. در كنار اين توانايي، شاگرد شجريان بود و با پرويز مشكاتيان كار كرد و آثاري در موسيقي سنتي به ثبت رساند كه در نوع خود بي‌نظير و درخشان هستند. بسطامي به‌جز هنرمند بودن، هنرمندپروري را هم در زندگي حرفه‌اي خود رعايت مي‌كرد. بسطامي، درست از نقطه‌اي كه مراحل آموزش را پشت‌سر گذاشت و به عنوان هنرمندي مطرح در موسيقي سنتي ايراني شناخته شد، تربيت شاگردان و انتقال آموخته‌هايش را جزو مهم‌ترين رسالت‌هايش مي‌دانست. هنرمندي برج عاج‌نشين نبود و هميشه در ميان مردم حضور داشت. بارها پيش آمده بود كه به درخواست پيرزني يا پيرمردي در كوي و برزن، روي خاك نشسته و برايش آواز خوانده بود. دلش مي‌تپيد براي جوانان مستعدي كه در مناطق محروم از هر نوع امكانات آموزشي محروم بودند. آنها را پيدا مي‌كرد و با وسواس تمام،كمر همت به آموزش‌شان مي‌بست. روحيه‌اي مظلوم داشت، درونگرا بود و اهل برنامه‌ريزي براي رسيدن به شهرت يا استفاده از شهرت نبود. همه اين خصوصيات هم باعث شد تا هميشه مهجور و دور بماند و مخاطبان خاص دنياي موسيقي به خوبي او را بشناسند و مخاطب عام تا روزي كه زلزله بم رخ نداد و نامش شنيده نشد، از حضور چنين نعمتي در موسيقي سنتي بي‌خبر باشند.