ارتباط ورود به محدوده طرح با مصرف قليان
ابراهيم عمران
ميزان ورود به محدوده طرح ترافيك باتوجه به بودن چراغ‌هاي راهنمايي و رانندگي از ميزان قبلي در روز، به «شصت تا نودهزار» دستگاه رسيده كه به گفته مسوولان هنوز رعايت نمي‌شود... ميزان مصرف «قليان» در بين دختران و پسران از «چهل تا شصت درصد» گزارش شده است... دو گزاره فوق نشان از بي‌توجهي به قانون و رعايت نكردن حق ديگران (ورود به طرح) و ضربه زدن به جسم و آسيب رساندن به آن (مصرف قليان) حكايت مي‌كند كه در نوع خود جاي كنكاش و غور بيشتري دارد؛ چه كه هر دو به نحوي در دايره رفتارهاي
فردي - اجتماعي‌مان قرار مي‌گيرند و هرچه از دل اين كردارهاي ناصواب بيرون آيد، لامحاله در تاثيرگذاري كلي و عيان مان، نمود در خوري خواهد داشت.
اينكه قانون را ارج نمي‌نهيم و با ترفندهايي خاص تلاش در دور زدن آن داريم امري است مسبوق به سابقه و نشان از روحيه «خودمدار‌پنداري»مان دارد كه گويي زمان و مكان نمي‌شناسد و از بدو پيدايش تمدن‌مان به گفته سياحان و شارحان، اين فرار از
«يك كلمه» همراه‌مان بوده و در رگ و پوست‌مان رسوخ كرده و جاري شده است.
ولي اينكه ضربه به جسم و جان با توجه به دنياي پر از آگاهي اين دوره، وارد آيد، كمي درك و هضمش سنگين و باورش سخت است.
هرچند هر دوي اين نادرست‌ها به نحوي به هم مرتبط هستند؛ كه اگر يكي نباشد، آن ديگري نيز توان خودنمايي ندارد... خودمحور بودن و براي خود «داور و ميزان» بودن به تبع آن برابر مي‌شود با ديگر اعمال و كردارمان كه در هر دو بعد «فردي و اجتماعي» مي‌تواند ضرر و خسران بزرگي وارد كند و اين مشكل و نقصان برطرف نمي‌شود؛ مگر با آموزش در زماني كه جسم و روان پذيراي آن باشد و محقق شدنش، ميسور نمي‌شود جز با تاكيد و اصرار و ابرام فراوان. كردار فردي‌مان تا آنجا كه به خودمان مربوط مي‌شود «واخواستي» ندارد؛ هرچند ضرر زدن به خويشتن در اخلاق اسلامي ايراني امري است نكوهيده، ولي همين رفتار خود پسندانه فردي، وقتي به ساحت اجتماع وارد شود، هماني مي‌شود كه حاليه از در و ديوار براي‌مان مي‌آيد و مي‌بارد...
اكنون كه بزرگان اخلاق و سياست و اجتماع كشور، از برخي رفتارهاي فردي و به طريق اولي اجتماعي‌مان، آزرده‌خاطر هستند؛ نيكو وقتي است كه با خيزي همگاني براي زدودن اين ناهنجاري‌هاي شخصي كه پيامد اجتماعي دارد، گام‌برداريم كه شايد: سر چشمه شايد گرفتن به بيل/ چو پر شد نشايد گرفتن به پيل/ هرچند اين چشمه آنچنان فواراني زده كه پيل و بيل برايش تفاوتي ندارد.