آدرسي نادرست
به نام توني بلر
به علاوه جهان بدون صدام مي‌توانست جاي بهتري باشد، مشروط بر اينكه جاي آن را القاعده و داعش نمي‌گرفت.
مشكلي كه در خصوص برخورد با توني بلر وجود دارد، اين است كه توني بلر را مثل يك حاكم مستبد همچون استالين تصور مي‌كنند كه تمام تصميمات را به تنهايي و بدون جلب موافقت هيچ‌كس ديگري گرفته است. ولي هيچ‌كس نمي‌پرسد كه پارلمان و اعضاي حزب او در اين ميان چه نقشي داشته‌اند؟ نهادهاي مدني چه كاره بوده‌اند؟ مطبوعات و نويسندگان چه موضعي داشتند؟ و از همه مهم‌تر اينكه دخالت در جنگ در سال 2003 انجام شد، در حالي كه توني بلر در سال 2005 با راي بالايي و براي بار سوم او و حزب متبوعش از مردم رأي گرفتند و پيروز شدند، و همچنان اكثريت مطلق را در پارلمان بريتانيا داشتند. پس مسووليت را نمي‌توان به تنهايي متوجه توني بلر كرد، هرچند او نقش اول را در اين بازي ايفا كرده باشد. در واقع اكثريت جامعه بريتانيا اكنون كه جنگ با شكست مواجه شده و زمين سوخته‌اي را برجاي گذاشته و حتي عوارض آن را در متروي لندن و مادريد و پاريس يا در سيل مهاجران روانه غرب مي‌بينند، مي‌خواهند همه كاسه و كوزه‌ها را بر سر توني بلر بشكنند.
مساله اصلي اين است كه اگر دموكراسي نوع رژيمي است كه اجازه نمي‌دهد چنين تصميمات نابخردانه و حتي احمقانه‌اي و براساس بندوبست پشت پرده اتخاذ شود، چگونه چنين تصميمي در دو كشور اصلي و مركز دموكراسي اتخاذ شد؟ چرا و تحت چه فرآيندي جهان غرب و دموكراسي آن را توانستند پشت يك دروغ آشكار بسيج كنند و يك جنگ احمقانه را راه بيندازند؟ حتي اگر همه تقصيرات را متوجه بوش و بلر بدانيم، باز هم بايد پاسخ گفت كه اين چه دموكراسي است كه افراد به صفت فردي خود توانسته‌اند همه را فريب دهند و با تكيه بر يك گزاره دروغ، بدترين تصميمات را بگيرند و ديگران هم به صورت كوركورانه از آنان تبعيت كرده‌اند؟
متاسفانه بايد گفت كه اگر شراره‌هاي اين آتش ايجاد شده در منطقه خاورميانه، به غرب نمي‌رسيد و امروز با بحران پناهندگان يا تروريسم مواجه نبودند، يا فرزندان‌شان كشته نمي‌شدند، احتمال كمي وجود داشت كسي دلش براي وضع موجود خاورميانه بسوزد و گريبان توني بلر يا بوش را بگيرد. اين است وضعيت نظام بين‌الملل.