نگران براي گويش ايراني
نگراني براي از بين رفتن گويش‌هاي ايراني، دغدغه مهم اين روزهاي ميرجلال‌الدين كزازي است. اين استاد زبان و ادبيات فارسي در گفت‌وگويي با خبرگزاري ايسنا، از اين دغدغه مهم گفته و اينكه تا دير نشده بايد فكري به حال آن كرد. كزازي تغييراتي كه در زبان كردي رخ داده را نشانه اين بحران جدي در گويش‌هاي ايراني مي‌داند و آن را شروعي براي تغيير در گويش‌هاي ديگري كه در سرتاسر اين سرزمين وجود دارند مي‌داند. رسانه‌هاي آنلاين و تصويري، دليل اصلي اين تغييرات و نگراني هستند و كزازي درباره آنها توضيح مي‌دهد: «امروزه زبان كردي دچار آسيب‌هايي شده است كه ديگر گويش‌هاي ايراني هم با آن روبه‌رو هستند. روزگار ما با گسترش فناوري و زبان رسانه مواجه است. امروزه زبان رسانه به گوشه گوشه خانه‌هاي ما آمده و جاي خوش كرده است كه اين مساله براي گويش و زبان ما يك آسيب جدي است». كزازي اهميت اين گويش‌ها را براي فرهنگ ايراني، بسيار مهم و پررنگ مي‌داند و مي‌گويد: « در اين روزگار بيشتر از هر زمان ديگري مي‌طلبد كه گويش‌هاي بومي خود را پاس بداريم و با تمام تلاش آنها را حفظ كنيم. اگر هر واژه‌اي از زبان و گويش ايراني حذف شود يك ايراني خويشتن‌شناس بايد به سوگ بنشيند و براي مرگ آن ابراز تاسف كند. هر زماني يك واژه بومي و ايراني ما فراموش شود نقطه‌اي از فرهنگ ما از بين مي‌رود، پس بايد به واژگان خود احترام بگذاريم». فرهنگ ايراني، دغدغه اصلي اين انديشمند است. دغدغه‌اي كه براي حفظ آن هشدار مي‌دهد و راه‌حل مناسب را هم در تربيت پايه و اصولي نسل آينده مي‌داند. كزازي معتقد است كه تنها راه‌حل حفظ گويش‌ها و از دست نرفتن فرهنگي كه قرن‌ها پشت قرن براي ما به ارث رسيده، همان راه‌حلي است كه اين فرهنگ را نسل به نسل نگاه داشته؛ تربيت و آموزش مادران. انتقال فرهنگ از مادر به فرزند، دقيقا راه‌حلي است كه كزازي براي اين بحران پيشنهاد مي‌دهد و صحبت‌هايش را اين‌طور تمام مي‌كند: «تنها راه چاره براي حفظ واژگان خود اين است كه مادران ما با فرزندان‌شان در خانه با گويش و زبان بومي سخن بگويند و اين مهم را كم نشمارند. زبان پارسي براي هر ايراني گرامي است. اگر مادران با گويش و زبان بومي سخن بگويند بسيار باارزش‌تر از آن است كه با فرزندان‌شان فقط با زبان فارسي سخن بگويند. مادران نقش اساسي در حفظ واژه‌ها و گويش‌هاي بومي دارند و بايد در هر زماني با فرزندان‌شان به زبان بومي سخن بگويند تا واژگان و گويش آن منطقه فراموش نشود».