با هم بودن يانكي ها
ابراهيم عمران
عصر روز گذشته رييسجمهوري امريكا در حالي وارد رياض شد كه جان كري، وزير خارجه فعلي امريكا و كاندوليزا رايس و جيمز بيكر وزراي سابق امريكا از يك سو و همچنين برنت اسكوكرافت، سندي برگر و استيون هادلي از مشاوران امنيت ملي سابق امريكا و نيز سناتور جمهوريخواه
جان مككين و چندين تن ديگر از قانونگذاران امريكايي نيز از سوي ديگر به رهبر دولت امريكا در رياض پيوستند...
شايد در نگاه ابتدايي به اين چند خط، چنين به اذهان متبادر شود كه قرار است درباره يك سفر، تحليلي سياسي صورت پذيرد. در صورتي كه مراد اين نوشته نه تفسير سياسي بلكه چند خطي درباره اين با هم بودن افرادي است كه در گستره سياسي كشورشان، با هم تضادهاي «حزبي» فراوان دارند ولي زماني كه صحبت از منافع مشترك است يار «گرمابه و گلستان» يكديگر هستند...
كيست كه نداند دو حزب جمهوريخواه و دموكرات در سياست داخلي و خارجي زاويههاي فراواني دارند ولي در سفري به كشور ديگر چند نكته را رعايت ميكنند كه ميتواند براي خيليها آموزنده باشد و اين آموزندگي صرفا در سپهر سياست معنا نمييابد و ميتوان از آن در آداب اجتماعي و زندگي روزمره بهره جست. هميشه گفته شد ما بزرگمردان عرصه سياست و فرهنگ و علم و باقي عرصهها را بعد از دوراني كه خدمتشان پايان پذيرفت، فراموش ميكنيم و از تجربهها و دانستههاي آنان استفاده لازم را نميبريم و اين بهره نبردن بيشتر به خاطر حب و بغض سياسي اجتماعي است تا ساير پارامترها... وقتي چنين نگرهيي در وجودمان شكل گرفته كه بزرگان و خردپيشگان را «دورهيي» است و توان فكري و ارشادي آنان به پايان رسيده، حاليه شاهد آن هستيم كه در بزنگاههاي خاص اجتماعي / سياسي/ اقتصادي ره به صواب نميبريم... كردار مشترك «همسفران امريكايي» در رياض، پيامي است آشكار كه نصيب بردن از بزرگان، به قطع به سود همه است و نبايد سنگاندازيهاي جمهوريخواهان در مجلس را به حساب تضاد منافع آنان دانست. آناني كه نشان دادهاند آنجايي كه بايد، «باهم» خواهند بود. اي كاش شاهد روزي باشيم كه بزرگان ايران زمين در هر جايگاه و سپهري، بيمنت و با ديد مشترك با يكديگر باشند و شاهد چنين صحنههايي در ايرانمان باشيم كه اتفاق و اتحاد هم قول بزرگان دين است و هم پند مهتران ادب و سياست كه به قول معروف: برو با دوستان آسوده بنشين/ چو بيني در ميان دشمنان جنگ/ وگر بيني كه با هم يك زبانند/ كمان را زه كن و بر باره، سنگ/