هنرمندانه زيستن را آموخت

بيش از هر اظهارنظري درباره فعاليت‌هاي هنري محمد ابراهيم جعفري معتقدم بايد راجع‌به مشي انساني ايشان بگوييم و بنويسيم. او پيش از آنكه نقاش و شاعر باشد يك آرتيست به معناي واقعي بود و اين زيست هنرمندانه را در تمام طول زندگي رعايت كرد و به نمايش گذاشت. خط و مشي‌اي كه در تمام دوران زندگي‌اش ادامه داشت و هرگز ترك نشد. به‌خاطر دارم يكي از روزهايي كه در كلاس‌هاي كنكور، شاگرد ايشان بودم خبر رسيد مادر گرامي‌شان از دنيا رفته است. به روال معمول آن سنين شاگردان كلاس در فكر تعطيلي از پس اين اتفاق بودند كه استاد جعفري درست راس ساعت سر كلاس درس حاضر شد و كارش را ادامه داد. اتفاقي كه از تعهد اين هنرمند به آموزش و هنر نشات مي‌گرفت و به هر حال در اين زمانه كمياب به نظر مي‌رسد. حيف كه از ميان ما رفت. همه خانواده ما به نوعي مديون آموزه‌هاي اين استاد عزيز بوديم و يادشان هيچ‌گاه از ذهن ما پاك نخواهد شد. حتي والدين من وقتي قصد حضور در دانشگاه را داشتند پاي كلاس درس ايشان نشسته بودند و جالب آنكه 25 سال بعد وقتي قرار شد من به دانشگاه بروم نيز كار به همان ترتيب پيش رفت. به هر تقدير جز افسوس چيزي نمي‌ماند. درگذشت اين هنرمند را به جامعه فرهنگ و هنر ايران تسليت مي‌گويم و اميدوارم قدر هنرمندان را تا زماني كه در ميان ما هستند بدانيم.