اينجا همان نقطهاي است كه بايد بايستيم
عبدالجبار كاكايي
آغاز برنامه افطاري رييسجمهور با يك ساعت تاخير، طبعا منجر به كوتاه شدن فرصت گفتوگو شد. نكتهاي كه اغلب سخنرانان بر آن تاكيد داشتند، اعتماد به اصناف و قرار دادن امور در اختيار خود آنها بود. بعضا تاكيد ميكردند كه ما هيچ مطالبهاي نداريم و تنها مطالبه خاصمان اين است كه اجازه بدهيد خودمان مسائلمان را حل كنيم و تصميمگيريها خارج از وزارت فرهنگ صورت نگيرد. پافشاري به اين موضوع تلويحا به معناي مراقبت از فرهنگ و هنر است كه كمبود آن كم و بيش احساس ميشود. همانطور كه آقاي نصيريان گفتند، تا امروز همه حرفهايي كه بايد بين ما و رييسجمهور گفته ميشده، گفته شده و اين گفت و شنودها هم در فضاي مجازي و هم واقعي به كرات اتفاق افتاده است. اما همچنان توقع برآورده شدن آرمانهايي وجود دارد كه طبعا با توجه به محدوديتي كه ميدان عمل رياستجمهوري دارد، يك مقدار دشوار است. اگر هم اميدوار باشيم، اميدمان به اين است كه اين اقدامات تدريجي انجام شود. بدون شك بررسي مسائل اقتصادي در اولويت است و حد اين اولويت تا جايي است كه آقاي رييسجمهور هم در سخنان خود بيشتر درباره موضوعات اقتصادي حرف زدند و حتي به موضوع خريد گندم از كشاورزان به سه برابر قيمت هم اشاره كردند. هر چند شخصي از دسته هنرمندان كه نميدانم بازيگر بود يا حرفه ديگري داشت، خطاب به رييسجمهور گفت: «خريد گندم به سه برابر قيمت چه فايدهاي به حال ما دارد؟» اما من اين شكل توقعات را نميپسندم، همانطور كه موضوع رد دعوت آقاي روحاني را هم قبول نداشتم. چرا كه فكر ميكنم اينجا درست همان نقطهاي است كه بايد از رييسجهوري كه دستكم پيگير حقوق شهروندي است، حمايت كنيم. اين همان بزنگاه خاصي است كه همه بايد كمك كنند تا اتفاق خوبي در جامعه بيفتد. بدون شك همه با ساختار سايههاي سياسي قدرت آشنا هستيم و ميدانيم كه تغييرات بزرگ در كشور به راحتي صورت نميگيرد. لازمهاش اين است كه همه همدل باشند. درست در اين نقطهاي كه بايد كنار هم بايستيم، يك عده كنار ميكشند چرا كه معتقدند رييسجمهور جوابي براي سوالهاي آنها ندارد. اين در حالي است كه با وجود محدوديتي كه رييسجمهور در ميدان عمل دارد، اما ميدان نظرش بسيار گسترده است. همه ميدانيم اين روزها مشكلات اقتصادي موجود است كه بعضا خيلي از ما درگير آن هستيم اما به نظر من اتفاقا در چنين شرايطي است كه بايد ايستاد و اتحاد را نشان داد تا به هدفمان برسيم؛ اتحاد فقط اين نيست كه يك روز همه با هم پاي صندوق راي برويم و بعد در خانه بنشينيم تا راي ما به عمل بيايد.