كيفيتي به نام آل‌پاچينو
شورش تسليمي
شايد روزي كه قرار شد آل‌پاچينو حضور در اولين سكانس سينمايي‌اش را تجربه كند، نه تنها عوامل فيلم و منتقدان سينما كه خودش هم فكرش را نمي‌كرد از فيلم «ناتالي و من» در سال 1969 تا سال 2019 همچنان پرطرفدار بماند. وقتي كتاب خاطرات اين بازيگر را تورق كنيد، درمي‌يابيد چطور دو سال بعد يعني 1972 برخلاف تمايل اوليه فرانسيس فورد كاپولا به شماره اول فيلم سينمايي «پدرخوانده» راه يافت و با حمايت مارلون براندوي بزرگ جاي پايش را براي هميشه در قاب نقره‌اي تثبيت كرد.
پسر كوتاه قامت و چشم و ابرو مشكي فيلم «بعد از ظهر سگي» هنوز هم يكي از گزينه‌هاي كارگردانهاي پير و جوان سينماي امريكا است. از مارتين اسكورسيزي تمام ناشدني و عاشق سينما گرفته كه مدت‌ها منتظر ماند تا چهره‌هاي كهنه‌كار آثار سينمايي حالا كلاسيكِ جهان را يك بار ديگر كنار هم جمع كند، تا كمپاني آمازون كه همين يكي، دو روز قبل خبر داد قرار است آل‌پاچينو در سريال 10 قسمتي به سفارش اين كمپاني به ايفاي نقش بپردازد.
ورايتي خبر داده كه آل‌پاچينو مشغول بررسي پذيرش پيشنهاد كمپاني آمازون و امضاي قرارداد بازي در يك سريال درام به نام «شكار» است. اين سريال درباره گروهي از شكارچيان نازي‌هاي قاتل است كه در سال ۱۹۷۷ در شهر نيويورك زندگي مي‌كنند. براساس اطلاعات منتشر شده در رسانه، كشف شده كه شماري از افسران عاليرتبه نازي در ميان مردم زندگي مي‌كنند و قصد دارند تا رايش چهارم را در امريكا به راه بيندازند.
در سال‌هاي اخير اين چندمين بار است كه پاچينو به عنوان كانديداي ايفاي نقش در يك سريال معرفي مي‌شود. پيش از اين و در سال 2010 بود كه حضور او در سريال «جك را نمي‌شناسي» همه طرفداران اين بازيگر شناخته شده و كاركشته سينما را غافلگير كرد. گرچه ميني‌سريال در نهايت با انتقادهايي مواجه شد ولي بازي پاچينو استقبال عموم منتقدان سينما را به دنبال داشت. ستون‌نويس روزنامه نيويورك‌تايمز همان زمان در اين باره نوشت: «گرچه پاچينو با قدرت در نقش دكتر كِوُركيان فرو رفت ولي اجازه نداد كه اين شخصيت ديگر شخصيت‌هاي سريال را مخدوش كند و ديده شود.» اتفاقي كه بعدا وقتي در تله‌فيلم «پاترنو» نيز مقابل دوربين رفت تكرار شد. يا منتقد لس‌آنجلس‌تايمز نيز با ستايش از بازي پاچينو چنين نوشت: «آل پاچينو با ظريف‌ترين حركاتش جلب توجه مي‌كند و به طرزي فوق‌العاده درون‌گرايانه و مهار شده است. بايد بگويم كه پاچينوي درون‌گرا بهترين پاچينو است حتي اگر شما عاشق «صورت زخمي» برون‌گرايانه‌ترين بازي وي باشيد.»
وال‌استريت ژورنال نوشت: «آل پاچينو در نقش پاترنو بسيار قانع كننده است و به طور ترسناكي لحظه به لحظه لازم مي‌شود به ياد داشته باشيد كه او يك مربي واقعي نيست.» يك نگاه گذرا به فهرست نقش‌هايي كه پاچينو تاكنون بازي كرده نشان مي‌دهد با چه بازيگري مواجه هستيم. اينجا ديگر نيازي به تعريف و تمجيد نيست؛ كارنامه كاري هنرمند به خوبي بازگو كننده عيار ماجرا است. فقط اين پرسش به وجود مي‌آيد كه او چطور اين كيفيت را براي دهه‌ها حفظ كرده است؟