جام تختي، كمتر از نام تختي
وحيد جعفري| جام تختي آن جامي نيست كه كشتي دوستان ايراني مي‌پسندند، دوستش دارند اما ارضاي‌شان نمي‌كند. آنها همين كه تشكي پهن شود، ذوق‌زده شده و به تماشاي مسابقات مي‌نشينند، تشويق مي‌كنند، كري مي‌خوانند، پشت درهاي بسته سالن مملو از جمعيت صف مي‌كشند، مسابقات را داغ مي‌كنند اما ته دل‌شان راضي نيست. علاقه‌مندان به ورزش ملي ايران دوست دارند در جامي كه نام تختي روي آن گذاشته شده و يكي از قديمي‌ترين تورنمنت‌هاي دنياست، چهره‌هاي شناخته شده كشتي جهان به ميدان بروند و شاهد رقابت‌هاي سطح بالا باشند، نه مبارزاتي كه چنگي به دل نمي‌زند؛ مسابقاتي كه حتي در فينال آن مدعيان درجه يك داخلي هم حضور ندارند! چطور مي‌توانيم براي جام تختي ارزش بخريم و انتظار داشته باشيم خارجي‌ها در آن به ميدان بروند، وقتي خودمان آن‌طور كه بايد و شايد برايش ارزش قائل نمي‌شويم و چهره‌هاي اصلي‌مان را در آن به ميدان نمي‌فرستيم؟ سوال ما واضح است و آن اينكه كدام چهره‌ها و نام‌ها در سي‌ونهمين دوره رقابت‌هاي بين‌المللي كشتي فرنگي جام تختي به ميدان رفتند؟ درست كه مردم و وزير ورزش به سالن آمدند اما چند مسابقه چشم‌نوازِ سطح بالا ديدند كه در حد و اندازه نام تختي و كشتي ايران باشد؟ اگر اين تورنمنت با اين سطح در تهران برگزار مي‌شد، مردم به سالن رفته و به تماشاي مسابقات مي‌نشستند؟ فدراسيون هر مسابقه ديگري در انديمشك اين شهر كوچك برگزار مي‌كرد، مردم علاقه‌مند به سالن مي‌آمدند و سكوها را پر مي‌كردند. پس دلخوش به اين حضور مردم نباشيم كه مهم نمايش روي تشك است كه منجر به پيشرفت كشتي شده و باعث مي‌شود تماشاگران روي سكو، بيشتر لذت ببرند و بيشتر كشتي را دنبال كنند. مردم براي ديدن مبارزه ستاره‌ها به ورزشگاه‌ها آمده و از تماشاي نمايش آنها به وجد مي‌آيند. جام تختي، تورنمنت تختي نيست؛ يك رقابت صرفا داخلي است و در اين بين تيم‌هاي درجه دو خارجي هم به ميدان مي‌روند كه بعضا از سر اتفاق شايد يكي دو كشتي‌گير خوب و آماده هم در بين آنها ديده شوند. كاش آنقدر كشتي‌گير تراز اول دنيا در اين جام حضور داشتند كه فقط يك برنز به ايران مي‌رسيد، چراكه تورنمنت‌ها جاي شكست است و رقابت‌هاي جهاني جاي پيروزي. مگر طاها آكگول و كايل اسنايدر دارندگان طلاي جهان و المپيك همين ديروز، پريروز در جام ياريگين شكست نخوردند؟ آينده از آن آنهايي است كه از شكست در تورنمنت‌هاي درجه يك ترسي ندارند. مگر حميد سوريان همواره در تورنمنت‌هاي قبل از رقابت‌هاي جهاني راهي ميدان نشده و بعضا شكست نمي‌خورد اما حاصلش در اكثر مواقع طلاي جهان بود. بياييد با خودمان صادق باشيم، سر خودمان كلاه نگذاريم كه جام تختي خوب بود و خوب برگزار شد. خوب برگزار شد اما خوب نبود. وقتي خودمان بهترين‌هاي‌مان را راهي جام نمي‌كنيم، مسابقات را از رنكينگ اتحاديه جهاني خارج كرده و ميدان مشابه خارجي را در دستور كار نفرات اصلي‌مان قرار مي‌دهيم، چه انتظاري داريم تيم‌هاي خوب خارجي راهي ايران شده و در اين مسابقات به ميدان بروند؟ كيفيت مهم است يا كميت؟ «با حلوا حلوا گفتن كه دهن شيرين نمي‌شود». معني اينكه «گفتند كه بيداريد، گفتيم كه بيداريم» بيداري ما از خواب نيست؛ تكرار واژه‌هاست بسان مرغ مقلد كه كارش تكرار است. مسابقات رنكينگ براي اولين‌بار است كه برگزار مي‌شود و بي‌ترديد در سال‌هاي آينده رونق خواهد گرفت، از همين رو اميد مي‌رود حداقل تلاش شود در سال‌هاي بعد، جام تختي در مسابقات رنكينگ قرار گيرد تا بهره‌اي كه در تورنمنت‌هاي خارجي با كلي هزينه خواهيم برد، در همين جام و در داخل كشور خودمان ببريم و علاوه بر آن هواداران كشتي نيز ببينند كه ستاره‌هاي كشتي دنيا به ايران آمده و از نزديك از نمايش آنها روي تشك رقابت لذت ببرند، ناسلامتي كشتي ورزش اول كشورمان است و ايران همواره يكي از مدعيان شماره يك اين رشته در دنيا. بياييد براي كشتي‌مان؛ ورزشي كه ريشه در تاريخ و فرهنگ‌مان دارد كمي بيشتر ارزش قائل باشيم.