ناظر زندگي دو هنرمند بزرگ قرن بيستم

سرانجام 130 هزار عكسي كه اندي وارهول براي ثبت لحظه به لحظه زندگي‌اش گرفته بود، منتشر خواهند شد. كتابي كه حاوي اين عكس‌هاست، زندگي دو هنرمند بزرگ اواخر قرن بيستم را به نمايش مي‌گذارد.

به گزارش گاردين؛ بيش از 32 سال پس از مرگ وارهول، صدها عكسي كه جزييات ريز و درشت دوستي‌اش با ژان ميشل باسكيت، هنرمند هم‌دوره‌اش را ثبت كرده به نمايش درخواهند آمد. اندي وارهول با ايده‌هايش درباره پاپ آرت، فرهنگ سلبريتي و خلاقيت به مثابه تجارت، هنرمندي پيشرو بود. اما احتمالا از شناخت توانايي‌هاي او در يك حوزه عاجز مانده‌ايم؛ اينكه علاقه و تمايل وارهول به ثبت لحظه لحظه زندگي‌‌اش نشان مي‌دهد از زمانه‌اش جلوتر بود. 32 سال پس از درگذشت اين هنرمند، صدها عكسي كه بهتر از هر شبكه اجتماعي مدرن جزييات دوستي‌اش را با هنرمند هم‌دوره‌اش ژان ميشل باسكيت نشان مي‌دهد براي نخستين بار در كتابي منتشر خواهد شد. دوستي اين دو هنرمند، رابطه‌اي پيچيده بود كه در دهه 1980 در نيويورك آغاز شد. وارهول با نقاشي‌هايش از ستاره‌هاي سينما، قوطي‌هاي سوپ و جعبه‌هاي «بريلو پد» به يكي از مشهورترين هنرمندان جهان بدل شده بود و باسكيت ستاره‌اي نوظهور در صحنه گرافيتي بود. درگذشت نابهنگام وارهول در سال 1987 ضربه‌اي جبران ‌نشدني به باسكيت زد و يك سال بعد در 27 سالگي بر اثر مصرف بيش از حد مواد مخدر از دنيا رفت.

در كتابي كه به زودي منتشر مي‌شود، مايكل ديتون هرمان از بنياد اندي وارهول مستقر در نيويورك، يادداشت‌هايي را از خاطرات منتشر شده وارهول با بيش از 400 عكس او كه پيش از اين منتشر نشده بودند، گردآوري كرده است. وارهول زندگي خصوصي‌اش را با لنز دوربين 35 ميلي‌متري ثبت كرده بود اما بخش كوچكي از 130 هزار نگاتيو را چاپ كرد. هرمان در گفت‌وگو با گاردين گفته است: «صداقت عكس‌ها، تكان‌دهنده و قابل توجه‌اند. اين روزها در شبكه‌هاي اجتماعي صحنه‌هاي زندگي‌مان را به صورت آنلاين به اشتراك مي‌گذاريم اما اين كار را مديريت‌ شده انجام مي‌دهيم، اين عكس‌ها در به تصوير كشيدن يك تصوير صداقتي بي‌شيله‌پيله دارند. وقتي يادداشت‌هاي وارهول را مي‌خوانيد ممكن است شخصيتي كينه‌توز و سخن‌چين داشته باشد. عكس‌ها بي‌شباهت به يادداشت‌ها نيستند.» هرمان به يادداشتي از سال 1983 اشاره مي‌كند كه وارهول در آن نوشته است:«ژان ميشل باسكيت آمد و گفت، افسرده‌ است و مي‌خواهد خودش را بكشد و من خنديدم و گفتم به اين خاطر است كه 4 روز نخوابيده است.» هرمان مي‌گويد، وارهول اين لحظه را در عكسي ثبت كرده كه در آن باسكيت در اتاق بي‌روح هتل محزون است:«واي، حقيقتا ما ناظر اين لحظه هستيم.» آيا باسكيت اطلاع داشت كه وارهول از او عكسبرداري كرد؟ هرمان مي‌گويد:«قطعا. آدم‌ها بارها از وارهول رنجيده بودند چون مدام در حال عكسبرداري بود. معمولا ديگران اين‌ طور نظريه‌پردازي مي‌كردند كه وارهول با پشت دوربين قرار گرفتن، وابسته حس معاشرتي شده بود كه دوربين به او مي‌داد.» سال 2014 بنياد وارهول تمامي نگاتيوهاي او را به دانشگاه استنفورد كاليفرنيا داد و در آنجا تمام اين نگاتيوها اسكن شدند تا در دسترس عموم مردم قرار بگيرند.