ولادت شاعرانگي‌ات مبارك

خانم سيمين بهبهاني از شاعران بسيار عزيز و مورد علاقه من بود. راه طولاني تا اعتلاي شاعري‌اش را با پيچ‌وخم بسيار و در زماني طولاني جست‌وجو كرد و يافت. از جاي ساده و آساني به جايگاه بلندي رسيد. احساس و بدعت و لطف و صنعت و شاعرانگي را از ذيل تا به صدر پيمود، معلوم است كه شعرهاي نيمه دوم شاعري‌اش به حد كمال مطلوب او نزديك‌تر شد و رسيد.

شعر مثل موم در دستش نرم و همراه و هموار بود. از غزل‌هاي عاشقانه ساده تا نگاه فرهيخته و بسيط راهي بود كه مي‌پيمود، به راحتي و هر وقت كه مي‌خواست از منزلي به منزلي مي‌رفت و بازمي‌گشت: از زمزمه‌هاي ساده تا بحرهاي دشوار و فراموش شده.

سيمين بهبهاني نگاهي توام به خود، به دلتنگي‌هاي خود و به نگراني‌هاي مردم داشت. حيف كه از ديرباز عادت داريم شاعران ملي خود را از ميان مردان برگزينيم والا چرا شاعر منتخب ما سيمين بهبهاني نباشد. ولادت شاعرانگي او مبارك باد. دريغ از درگذشتش بيشتر به اين خاطر است كه ديگر شعرهاي ناب نسروده‌اش، نسروده ماندند وگرنه شاعر كه نمي‌ميرد، چراكه شعر او مي‌ماند و در راستاي زمان جاري مي‌شود.

فردوسي راست گفته است:

كه نميرم از اين پس كه من زنده‌ام

كه تخم سخن را پراكنده‌ام.