تقدير خود را بپذيريم
مهدي صباغ‌زاده
زمانه عوض شده و شرايط و موقعيت كار براي فيلمسازان قديمي نسبت به سال‌هاي خيلي دور فرق كرده است. اين روزها نسل جوان جايگزين سينماگران قديمي مي‌شوند و انگيزه و جهد بيشتري از خود براي كار در سينما نشان مي‌دهند. اگر به شرايط فيلمسازي بعد از انقلاب نگاه كنيم، مي‌بينيم كه آن زمان هم مثل الان تعدادي از فيلمسازان تازه نفس به ميدان آمده بودند و با ساخت فيلم‌هاي خوب، موج تازه‌اي در سينما راه افتاده بود. الان هم هر وضعيت چنين شكلي پيدا كرده، با اين تفاوت كه فيلمسازان قديمي همچنان تمايل دارند كه در عرصه بمانند و فيلم بسازند. كسي هم جلوي آنها را نگرفته و راه براي فيلم ساختن آنها كاملا باز است. به هر حال ما فيلمسازان قديمي سينما بايد بدانيم كه چاره‌اي نيست و ممكن است ايام به نفع ما نباشد. بپذيريم كه تقدير و شرايط اقتصادي حاكم بر جامعه تغيير كرده و نگاه‌هاي متفاوت به وجود آمده و ممكن است اين شرايط تغيير يافته به نفع فيلمسازهاي قديمي نباشد و امكان فعاليت براي سينماگران برجسته اما قديمي فراهم نشود. آنچه مهم است اين است كه در هر شرايطي بايد احترام به پيشكسوت حفظ شود و اين تغيير ديدگاه‌ها نبايد باعث شود ما گذشته خودمان را فراموش كنيم. ممكن است فيلمسازهاي قديمي نگاهشان به مسائل روز مثل جوانان نباشد و توانايي آنها نسبت به جواني كمتر شده باشد (به اين دوستانم توصيه مي‌كنم، تلاش كنند خودشان را با شرايط روز وفق دهند و فيلم‌هاي جذاب بسازند و خودشان هم براي تامين سرمايه فيلم‌شان تلاش كنند) اما اين دليل نمي‌شود كه ما فيلمسازان صاحب‌نام خود را كنار بگذاريم و به آنها بي‌توجه باشيم. بايد از تجربه آنها بهره ببريم و ديدگاه فيلمسازان چراغ راهمان باشد.
اين وظيفه وزارت ارشاد است كه براي هنرمندان احترام قائل باشد و شرايط و موقعيت كار را با احترام برايشان مهيا كند.
نقش دولت اينجا بسيار اهميت دارد، براي اينكه يك‌سري از اين بودجه‌ها كه در اختيار دولت است با تصميم آنها در اختيار جوانان قرار مي‌گيرد و اينكه آنها مي‌خواهند جوانان را در خدمت خود بگيرند و از آنجايي كه يك‌سري فيلمسازان جوان هم وابسته به دولت هستند، اين سرمايه‌هاي كلان به آنها مي‌رسد و اين وسط فيلمسازان كهنه‌كار سرشان بي‌كلاه مي‌ماند در حالي كه نبايد اين‌گونه باشد و اين بي‌توجهي، انصاف نيست.