شادي‌هاي شب‌هاي خوب واليبال همراه با انتقادهاي كاپيتان از مسوولان:
هركاري مي‌كنيم تا مردم شاد باشند
وحيد جعفري/ مردم؛ اين آحاد جامعه، اينان كه اتحادشان قدرتمندتر از هر چيز و هر كس است، همواره نشان داده‌اند كه با حضور خود مي‌توانند شگفتي‌ساز شوند؛ پاي هر صندوقي در هر ميداني.
يك يك آدم‌ها در گرماي آخر تير، در ماه رمضان، با دهان روزه از گوشه گوشه شهر حركت كردند تا در سالن 12 هزار نفري ورزشگاه آزادي تهران گرد هم به تماشاي مسابقه تيم ملي واليبال ايران و امريكا بنشينند و حمايت كنند از ملي‌پوشان كشورمان در ليگ جهاني. از ساعت 16 بود كه دسته دسته خيل مشتاقان وارد ورزشگاه شدند تا ساعت 19، درست دو ساعت قبل از شروع بازي، ديگر جا براي سوزن انداختن هم نباشد. آيا اينها ورزشگاهي بزرگ‌تر نمي‌خواهند؟!
ميهمان‌نوازي ايراني در مقابل ديپلماسي عمومي امريكايي
قبل از شروع مسابقه بود كه خبر پيچيد امريكايي‌ها قبل از آغاز اذان دست به آب معدني‌ها و آب‌ميوه‌هايشان نزدند به احترام مردم روزه‌دار. بله، اين است ديپلماسي عمومي خاص امريكايي‌ها؛ اما خب در مقابل مردم در ورزشگاه، در كوچه و خيابان ميهمان‌نوازي و معرفت خود را نشان دادند در برابر ديپلماسي عمومي امريكايي‌ها به ميهمانان خود تا «اسپرو» سرمربي تيم ملي واليبال امريكا در مورد حضور خود و اعضاي تيمش در ايران بگويد: «نخستين چيزي كه من را تحت تاثير قرار داد، اين بود كه اينجا بر‌خلاف چيزي كه انتظار داشتم، همه ميهمان‌نواز و فوق‌العاده بودند. همه با ما رفتار خوبي داشتند. به شكل عجيبي مي‌خواستند مطمئن شوند كه ما واقعا در حال كسب تجربه خوبي از اينجا هستيم. مي‌خواستند چهره زيبايي كه داشتند را به ما نشان دهند. من فكر مي‌كنم به جز شكست، دوران فوق‌العاده‌اي را در ايران گذرانديم. فرصت اين را داشتيم كه يك روز بيرون برويم و در شهر بگرديم. ما به برج ميلاد رفتيم و نكاتي را در مورد تهران، پايتخت ايران ياد گرفتيم و فكر مي‌كنم اين موضوع براي ما خوب بود. ما همچنين به يك رستوراني رفتيم كه غذاهاي فوق‌العاده‌اي داشت، اين سطح ميهمان‌نوازي و معرفت، غير قابل باور بود. فكر مي‌كنم انجام اين كارها نياز بود، چرا كه دور از روابط ايران و ايالات متحده، مردم دو كشور علاقه به يكديگر دارند و مشتاق همكاري هستند. اين موضوع را مي‌توان از رفتار ايرانيان با ما و عكس‌العمل‌هاي متقابل ما فهميد. سال گذشته نيز آنها به امريكا آمدند و تور چند روزه‌اي را برگزار كردند كه واقعا به دو تيم كمك كرد. من فكر مي‌كنم شرايط نبايد تحت تاثير روابط حكومت‌ها باشد. حداقل رفتار مردم با ما كه اين موضوع را نشان مي‌داد و به جاي هرگونه خصومتي، با ما بهترين رفتار شد. فكر مي‌كنم در ايالات متحده نيز با ايراني‌ها چنين رفتار شود. امريكا كشوري فوق‌العاده، با مردماني فوق‌العاده، مانند ايران و ايرانيان است. بله، آنجا هم بسيار فوق‌العاده است و پيام من براي مردم ايران اين است كه اين يك سفر فوق‌العاده بود و ما به دنبال تكرار اين سفر در آينده هستيم و فكر مي‌كنم كه ما حالا درك بهتري از جو محيط ايران و ورزشگاه‌هايش داريم. در بازي اول زماني كه ما باختيم، فكر مي‌كرديم به خاطر جو ورزشگاه شكست خورديم؛ اما حالا بايد قبول كنيم كه آنها واليبال بهتري را نسبت به ما ارايه دادند.
فضاي مجازي در تسخير مردم واليبال‌دوست
بله، اين مردم معمولي، اين مردم دوست‌داشتني باز ايران و ايراني را رو سفيد كردند و موج خوشحالي‌شان همه جا و همه كس را غرق خود كرده بود. تشكيل ارتشي به وسعت يك ملت در دنياي واقعي و مجازي؛ براي همدلي، براي همراهي، همه در تسخير مردمي بود كه از پيروزي تيم كشورشان شاد بودند و شادي مي‌كردند. چه «استيكر»هاي كه ساخته نشد و چه «هشتگ»هايي در «پست»هاي آنچناني -كه بارها و بارها «لايك» شدند و «شر»- گذاشته نشد. بيشتر «كامنت»ها در مورد بازي فوق‌العاده ايران بود. گروه‌هاي «وايبر»ي شب شلوغي را تجربه مي‌كردند كه در آن مردم لحظه به لحظه نتيجه را ثبت و ضبط مي‌كردند در ميان خود. اين فوتبال نبود كه در خانه مردها خواستار ديدارش باشند و زن‌ها نه! اين نمايش خيره‌كننده واليبال ايران مقابل امريكا بود و همه تماشايش مي‌كردند؛ واليبال، اين ورزش دانشگاهي كه رقيب جدي فوتبال تماشاگر زده شده و مي‌رود جايي اختصاصي در ميان خانواده‌ها براي خود دست و پا كند.
انتقاد معروف و پاسخ نهاونديان
كار تاريخي كنيد برايتان يك كار تاريخي مي‌كنم
آزادي بهشت ايراني‌ها شده بود و جهنم رقيب، وقتي تالار 12 هزار نفري در مرز انفجار بود و پاهاي واليباليست‌هاي امريكا طبق گفته محمد موسوي از ترس و استرس مي‌لرزيد. حالا فرصت خوبي بود تا مردم هميشه معترض كه از كوچك‌ترين فرصت براي اعتراض و انتقاد به كمي و كاستي‌ها بهره مي‌بردند، بغض‌هاي فروخورده را فرياد كنند بر سر امريكا. بازيكنان ايراني در زمين سرداري مي‌كردند با هدايت عاليجناب «كواچ» دوست‌داشتني. چهره‌هاي سياسي و هنرمندان هم بودند و جالب اينكه عكس‌هاي «سلفي» دم به دقيقه هنرمندان و تبليغات‌شان براي واليبال بي‌سابقه بود. حجت‌الاسلام ابوترابي نايب‌رييس مجلس، محمد نهاونديان رييس دفتر رييس‌جمهور و محمود گودرزي وزير ورزش به همراه جمعي از مقامات و نمايندگان مجلس پس از دومين پيروزي به رختكن تيم ملي رفتند كه با انتقادات صريح و بي‌سابقه كاپيتان سعيد معروف از عملكردشان -كه فيلم آن نيز در فضاي مجازي پخش شده- روبه‌رو شدند. معروف، كه به نمايندگي از واليباليست‌ها صحبت مي‌كرد، ضمن گلايه از مسوولان و اينكه آنها واليبال را فراموش كرده‌اند، گفت: «حداقل به دروغ بگوييد كه از ما حمايت مي‌كنيد تا ما دلخوش باشيم. ما براي شادي مردم همه كار انجام مي‌دهيم و بارها ثابت كرديم كه به عشق مردم وارد زمين مي‌شويم؛ اما از شما مسوولان انتظار داريم شرايط واليباليست‌ها را درك كنيد و از اين كار تاريخي كه بچه‌ها انجام مي‌دهند، حمايت كنيد. بايد مجسمه بچه‌ها را از طلا ساخت. افتخار مي‌كنم كه با اين نسل بازي مي‌كنم و داورزني رييس فدراسيونم است. آقاي ابوترابي ما همچون سال گذشته امروز شما را اينجا مي‌بينيم و بي‌ترديد ديگر شما را نخواهيم ديد تا پيروزي بعدي در ليگ جهاني واليبال!»
البته نهاونديان انتقادهاي معروف را بي‌پاسخ نگذاشت و در واكنش به حرف‌هاي كاپيتان گفت: «شما يك كار تاريخي كنيد من هم قول مي‌دهم براي شما يك كار تاريخي كنم؟» حال اين سوال مطرح مي‌شود كه مگر شكست امريكا اين قدرتمند‌ترين تيم حال حاضر واليبال دنيا و قهرمان دور قبل ليگ جهاني يك كار بزرگ و تاريخي نبود؟! و همينطور شكست روسيه پرافتخار در روسيه؟!