سيستم توازن اروپا و پايان آن
فرانسه و آلمان كه رقابت‌شان براي سه قرن در قلب هر جنگ اروپايي بود با ادغام عناصر كليدي قدرت باقيمانده اقتصادي‌شان فرآيندي را آغاز كردند كه صعود تاريخ اروپا را درپي داشت. در سال 1952 آنها جامعه زغال‌سنگ و فولاد را شكل دادند كه يك گام به سمت «اتحاد نزديك» اقوام تشكيل‌دهنده اروپا و سنگ بناي نظم نوين اروپا بود.
آلمان براي ده‌ها سال، چالش اصلي ثبات اروپا بود. در 10 سال اول پس از جنگ، رفتار رهبري ملي آن بسيار حاد و سخت بود. كنراد آدنائر در سن 73 سالگي، سني كه بيسمارك در حال واگذاري شغلش بود، صدراعظم جمهوري جديد فدرال آلمان شد. او كه يك سلوك نجيب‌زادگي و در عين حال رفتاري كه گمانه پوپوليسم را تقويت مي‌كرد داشت، اتحاديه دموكرات مسيحي را به وجود آورد كه براي نخستين بار در تاريخ مجلس آلمان به عنوان يك حزب معتدل و داراي اكثريت حاكم فرمان مي‌راند. آدنائر با اين حكم خودش را متعهد كرد تا اعتماد قربانيان اخير آلمان را دوباره به دست بياورد. او در سال 1955 آلمان غربي را وارد ائتلاف آتلانتيك كرد. آدنائر آنقدر به يكپارچگي اروپا متعهد بود كه در دهه 1950 پيشنهاد شوروي را مبني بر آنكه اگر آلمان مي‌خواهد يكپارچه شود بايد جمهوري فدرال ائتلاف غرب را ترك كند، رد كرد. اين تصميم به طور قطع بازتاب قضاوت زيركانه او در خصوص ميزان قابل اعتماد بودن پيشنهادات شوروي بود اما شكي هم نيست كه اين تصميم بازتاب ظرفيت جامعه او براي تكرار يك سفر تك و تنها به عنوان يك دولت ملي در قلب قاره بود. با اين وجود، او براي پايه گذاشتن يك نظم نوين بين‌المللي بر كشور تقسيم شده خودش، رهبري يك قدرت اخلاقي عظيم را در دست گرفت.
تقسيم آلمان يك رويداد تازه در تاريخ اروپا نبود؛ اين تقسيم‌بندي مبناي معاهدات وستفاليا و وين هم بود. آنچه جديد بود اين بود كه آلمان در حال ظهور صريحا خودش را به عنوان مولفه غرب در يك رقابت بر سر طبيعت نظم سياسي بين‌المللي قرار داده بود. اين بسيار مهم بود زيرا توازن قوا عمدتا در خارج از قاره اروپا داشت شكل مي‌گرفت. مردم اروپا براي يك‌هزار سال هر نوساني در توازن قوا را بديهي مي‌دانستند، اكنون عناصر تشكيل‌دهنده آن در اروپا قرار گرفته بود. دنياي جنگ سرد در حال ظهور، توازنش را در اجرا و تسليحات دو ابر قدرت مي‌جست: ايالات متحده در سراسر آتلانيتك و جمهوري شوروي در حاشيه‌هاي جغرافيايي اروپا. امريكا به بازسازي اقتصاد اروپا با برنامه كمكي يونان – تركيه درسال 1947 و طرح مارشال در سال 1948 كمك كرد. در سال 1949 ايالات متحده براي نخستين بار در تاريخ خودش از طريق پيمان آتلانتيك شمالي، ائتلاف زمان صلح را در اختيار گرفت.