در سوگ بى نشان

بى تو غمين و دلنگرانم، نيامدى/ آرام بخشِ روح و روانم، نيامدى
اى قهرمانِ جان به كفِ طعمه حريق/ آتش زدى به خرمن جانم، نيامدى
پروانه وار رفتى و بال و پرت بسوخت/ اى شمع سانِ نور فشانم، نيامدى
هر لحظه‌ام چو سال شد و جان به لب شدم/ پير آمدم ز انتظار و جوانم نيامدى
پژمرد بى تو باغِ اميد، اى اميدِ دل/ بى سايه‌ام، تو سروِ روانم، نيامدى
بادِ خزان وزيد به گلزار و گلشنم/ اكنون من از خزان‌زدگانم، نيامدى
ويران شد آشيانه‌ام اى بلبلِ خموش/ لكنت گرفت نطق و بيانم، نيامدى
در غيبتِ وجود تو بس ناله كرده‌ام/ خشكيد ناى و حلق و دهانم، نيامدى
 مى جستمت مدام ز آوار و خاك و سنگ/ كز دود و آتشت برهانم، نيامدى
عاجز شدم ز كندن و تيرم به سنگ خورد/ بيهوده گشت سعى چنانم، نيامدى
گفتى به جد كه كار من آتش نشاندن است/ آتش بريده صبر و امانم، نيامدى
خود بارها شدست كه آتش نشانده اى/ اين‌بار از چه در پى آنم نيامدى
گويند قامت تو به آتش نشانده شد!/ مغلوب شعله گشته اى به گمانم!، نيامدى
گرچه ستاره مى چكد از جسم پرپرت/ اى كوكب منير شبانم، نيامدى
تا فرش پر ز عطر شود بى مكان شدى!/ اى پاكبازِ عرش مكانم، نيامدى
ما را دلى نمانده كه همراه برده اى/ ديگر به خيلِ دلشدگانم، نيامدى
همراهِ جسمِ پاكِ تو جان و دلم گداخت/ زان داغِ تفته در غليانم، نيامدى
روحت رهيد از تن و در لامكان رسيد/ من مشتعل به حبسِ مكانم، نيامدى
درمانده‌ام تا كه چه گويم به كودكِ/ خُرد و يتيم و تازه زبانم! نيامدى
اى طاير به دل نشسته و اى سرو قامتم/ بيرون ز عمقِ اين دل و جانم نيامدى
كى مى رود ز خاطرم اين روزهاىِ تلخ/ تا حشر با من است آه و فغانم، نيامدى
عصرِ سه‌شنبه، جان به لب آمد ز انتظار/ از ظهرِ پنجشنبه مرثيه خوانم، نيامدى
با سالكانِ كوى نشستم به يادِ تو/  در «كوهِ نور» فاتحه خوانم، نيامدى