پيوند آسماني
يعني پيوند زن و شوهر در كانون خانواده يك پيوند اجباري با زور و فشار قانون نيست، بلكه گره خوردن و پيمان دو روح و سامان دادن يك كانون گرم و صميمي براي تربيت نسل آتي است. اينجاست كه براي حفظ اين پيوند از گزند هرگونه آسيب و آفتي، اسلام تدابيري انديشيده است كه مهم‌ترين آنها محدود كردن عواطف جنسي به چارچوب خانواده است. استاد مطهري در اين خصوص مي‌گويد: «اگر بتوانيم تصور كنيم كه اتحاد زن و شوهر و عواطف صميمانه‌اي كه احيانا تا آخرين روزهاي پيري باقي است براي زندگي ارزش بيشتر و بالاتري دارد، كوچك‌ترين ترديدي در اين جهت نخواهيم كرد كه به خاطر بهره‌مند شدن از مسرت و آرامش بيشتر لازم است عواطف جنسي افراد را محدود به همسر قانوني كرده و اجتماع بزرگ را به كار و فعاليت اختصاص داد.»3
در نگاه غربي- كه متاسفانه برخي غرب‌باوران وطني هم بدان مبتلايند- اين محدوديت مثبت و سازنده اقدامي برخلاف آزادي تلقي مي‌شود و تحريك عواطف جنسي در عرصه اجتماع به شيوه‌هاي گوناگون از جمله خودآرايي و خودنمايي برخي بانوان در حريم عمومي نه‌تنها مورد نكوهش قرار نمي‌گيرد بلكه به تصريح يا تلويح مورد تشويق واقع مي‌شود. نتيجه چنين رويكردي البته چيزي نخواهد بود جز تزلزل بنيان خانواده به عنوان مهد تربيت نسل آينده، افزايش آمار طلاق، بي‌رغبتي جوانان نسبت به ازدواج و تشكيل خانواده، شيوع بيماري‌هاي روحي رواني و ازدياد ناهنجاري‌ها و آسيب‌هاي اجتماعي.
پي‌نوشت‌ها
1- يادداشت‌هاي استاد مطهري، ج 5/ ص148-147، 150
2- همان، ص 149
3- همان، ص 53- 52