حيدري عليه حيدري
سيد علي ميرفتاح
در سال هشتاد و چهار، مرتضي حيدري، مجري اخبار، چنان خوش درخشيد كه دكتر احمدي‌نژاد مي‌خواست او را به عنوان دولتمرد معرفي كند. روزنامه‌نگاران موضع گرفتند و ارجحيت كار رسانه را بر عضويت در كابينه يادآور شدند. او مجري خوبي بود و خيلي‌ها اميدوار شده بودند كه رسانه ملي موفق شده چهره‌اي تازه و هوشيار معرفي كند. ما «اخبارگو»هايي داشتيم كه علي‌رغم خوش‌صدايي و تسلط بر متن، توان گزارشگري نداشتند و همين كه مي‌خواستند بدون تكست جمله‌اي بگويند، تپق مي‌زدند و خراب مي‌كردند. مادامي كه از روي متن، خبر مي‌خواندند عالي و بي‌نقص بودند، اما همين كه بداهه جمله‌اي مي‌گفتند ضايع مي‌كردند و حتي اسامي را اشتباه صدا مي‌زدند. حيدري اما آنقدر خوب بود كه تلويزيون به چهره‌اي مطمئن و همه‌فن‌حريف تبديلش كرد. در چشم رسانه ملي، حيدري كليدي شد كه به همه قفل‌ها مي‌خورد؛ مناظره‌هاي انتخاباتي را برگزار مي‌كرد، گفت‌وگوهاي خبري را پيش مي‌برد، جلوي مقامات بلندپايه مي‌نشست و... اما متاسفانه او سير نزولي كرد و نه‌تنها ارتقاي مقام نيافت بلكه چندين پله پايين آمد. نفر دومي وجود ندارد كه بخواهيم با او مقايسه‌اش كنيم. تلويزيون در طول ساليان از تربيت و معرفي چهره‌هاي جديد عاجز بوده است و مطلقا نتوانسته استعدادهاي برتر را شناسايي و جذب كند لذا مجبوريم حيدري را با حيدري مقايسه كنيم و ناتواني‌اش را در گفت‌وگو با رياست‌جمهوري افسوس بخوريم. او رقيب ندارد و هيچ نگران نيست كه موقعيتش به خطر افتد. در گزارش‌هاي مقامات بلندپايه، تلويزيون همه‌كاره نيست و بنا به ملاحظاتي موظف است به ميل و اراده و سليقه مقامات برنامه پر كند. در ساعت تحويل، رييس‌جمهور مستقيم به دوربين نگاه مي‌كند و پيامش را مي‌دهد. به لحاظ فني عيبي ندارد كه گزارش صدروزه هم به همين شيوه كار شود اما احتمالا براي پرهيز از ملال بينندگان، ايضا براي اينكه رييس‌جمهور فرصت پاسخگويي بهتري پيدا كند و بين مصاحبه‌كننده و مصاحبه‌شونده بحث دربگيرد و برنامه جذاب‌تر شود، به اين تصميم رسيده‌اند كه از مجري استفاده كنند. مهم‌ترين دليل حضور حيدري جذاب شدن گزارش صدروزه است، نه اينكه او نقش «اتوكيو» را به عهده بگيرد و سوالات را يك به يك رو بياورد. در مناظره‌هاي انتخاباتي به دكتر پورحسين مي‌گفتند كورنومتر. منظور اينكه از مجري مناظره‌ها توقع بيشتري مي‌رفت. حالا در مورد حيدري هم همين را بايد بگوييم. مجري‌هاي فعلي نه‌تنها نماد بي‌رمقي رسانه ملي‌اند و ناتواني تلويزيون را در معرفي چهره‌هاي جديد عيان مي‌كنند بلكه خودشان نيز از صرافت نشان دادن توانايي خود افتاده‌اند. ديگر نشاني از آن تيزهوشي و فراست و زيركي حيدري- كه بيست سال پيش از او شاهد بوديم- نمي‌بينيم.