يك بازي نابرابر
سيدجواد موسوي
آنهايي كه مي‌گويند فوتبال صرفا يك ورزش است و هيچ ربطي به عالم سياست و سرمايه ندارد يا زيادي رمانتيك‌اند يا مي‌دانند در عالم واقع چه خبر است اما ترجيح مي‌دهند به جاي مواجه شدن با چهره بي‌رحم و وحشتناك عالم واقع خود را فريب دهند. تيم ملي فوتبال ايران در آستانه جام جهاني نه تنها نمي‌تواند با تيمي در خور شان و مرتبه فوتبال ايران مسابقه‌اي تداركاتي برگزار كند بلكه حتي از پوشيدن كفش مناسب نيز محروم شده. چرا؟ فرض اينكه جمهوري اسلامي به قواعد بين‌المللي تن درنمي‌دهد و سياست‌هايش براي كل منطقه و دنيا خطرناك است، اين چه ربطي به فوتبال دارد؟ چرا آنهايي كه مدام از آلوده شدن ورزش به سياست مي‌نالند در اين مورد خاص خاموشند و زبان به اعتراض نمي‌گشايند؟ صدالبته در بسياري از موارد دست‌اندركاران ورزش كشور بي‌سليقگي به خرج داده‌اند و ساحت ورزش را به سياست آلوده‌اند اما آيا پاسخ آن رفتارها تحريم بي‌حد و مرز تيم ملي يك كشور است؟
من هم مثل خيلي از علاقه‌مندان به فوتبال منتظرم تا جام جهاني فرارسد و از هم‌آوردي تيم‌هاي ملي كشورهاي مختلف در معتبرترين مناسبت فوتبالي جهان لذت ببرم اما نمي‌توانم به روي خودم نياورم كه اين مسابقات به طرز شرم‌آوري به سياست آلوده است. در تمامي ادوار جام جهاني همواره بدترين فجايع انساني در پرتو هياهوي بسيار، گم مي‌شود.
در جام جهاني پيشين مردم غزه سلاخي شدند و دوربين‌ها و رسانه‌ها بيش از آنكه حواس‌شان به وحشي‌گري صهيونيست‌ها باشد اخبار مهيج فوتبال را پيگيري مي‌كردند. شك ندارم در جام جهاني پيش رو نيز صاحبان قدرت و ثروت فتيله توحش را بالا مي‌كشند و در سايه غفلت رسانه‌ها خون‌هاي بيشتري را بر زمين مي‌ريزند اما اين‌بار وحشي‌گري آنها پيش از مسابقات جام جهاني كليد خورده است. كشاندن بازي تحريم تا ميدان فوتبال، عين توحش است. اميدوارم مسوولان، زيركي به خرج دهند و از فرصت به دست آمده براي رسوا كردن ظالمان بهترين بهره را ببرند. ايدون باد!