«گل و قداره» پس از 15 سال به روي صحنه مي‌رود
فراهاني: مي‌خواهم ببينم در اين 15 سال چه كرده‌ام
پيام رضايي / بهزاد فراهاني نمايش «گل و قداره» را پس از 15 سال دوباره به روي صحنه خواهد برد. اين اثر كه برداشتي آزاد از داستان «داش آكل» است نخستين بار در سال 1378 به روي صحنه رفت. بهزاد فراهاني، نويسنده و كارگردان اين نمايش در گفت‌وگو با «اعتماد» گفت: «سه متن را ارايه دادم كه هر سه رد شد. اين سه تا جزو كارهايي بودند كه در هشت سال اخير نوشته‌ام. در نهايت هم خودشان پيشنهاد اجراي دوباره «گل و قداره» را دادند و من پذيرفتم.»
«گل و قداره» جزو نمايش‌هاي خاطره‌انگيز دهه 70 محسوب مي‌شود و بسياري فراهاني را در عرصه تئاتر با اين نمايش به ياد مي‌آورند. «15 سال از اجراي آن گذشته است و نسل جديد اين كار را نديده‌اند » اين حرف فراهاني است در جواب اين سوال كه فكر مي‌كند آيا اين نمايش با استقبال مواجه خواهد شد يا نه. بهزاد فراهاني جزو نسل پيشكسوتان تئاتر است كه سال‌هاي كم‌كاري را از سر گذرانده است. وي درباره گروه بازيگران اين نمايش هم مي‌گويد كه «هنوز گروه بازيگران به تمامي مشخص نشده است. تنها كساني كه حضورشان قطعي است بچه‌هاي گروه خودم هستند.»
به اين ترتيب احتمالا حضور كساني چون سياووش چراغي‌پور، بيوك ميرزايي و شقايق فراهاني در اين نمايش قطعي است. وي همچنين از تغييراتي در متن خبر داد و افزود: «متن كمي كوتاه خواهد شد اما اجرا به كل تغيير مي‌كند و آنها كه قبل‌تر اين كار را ديده‌اند، اجراي تازه‌اي را خواهند ديد».
به گفته فراهاني قرار است اين نمايش در شهريور در جشنواره آييني اجرا شود وپس از آن هم براي اجراي عموم در تماشاخانه ايرانشهر به صحنه مي‌رود. وي همچنين به «اعتماد» گفت: «اگر نتوانم بازيگر مناسبي را براي نقش داش آكل پيدا كنم خودم اين نقش را بازي خواهم كرد.»
او به اين سوال نيز پاسخ داد كه هدفش از اجراي اين نمايش پس از اين‌همه سال چيست. «اين به ترازو گذاشتن خودم است. مي‌خواهم بدانم من و گروهم در اين 15 سال چه تغييراتي كرده‌ايم. پيشرفت كرده‌ايم يا پسرفت.»
اجراي آثاري كه سال‌هاي قبل به صحنه رفته‌اند، امري پذيرفته و مرسوم است. به ويژه آثار درخشان اين حوزه. اما به نظر مي‌رسد اين ماجرا روي ديگري نيز دارد. گاهي مسائل ساختاري و سليقه‌اي اجازه اجراي آثار جديد را نمي‌دهد و گاهي هم خرج كردن از اعتبار سال‌هاي دور سبب اين اتفاق مي‌شود. فراهاني آن‌طور كه خودش مي‌گويد سه متن تازه براي اجرا ارايه كرده بود كه رد شده است. اين رويه اگر به شكل معيوبي ادامه يابد در دراز مدت مي‌تواند هنر تئاتر را از يك هنر پيشرو به يك هنر محافظه‌كار تبديل كند؛ اتفاقي كه تاثيرش بي‌شك بر پيكره فرهنگي مخاطبان و جامعه تئاتر فرود خواهد آمد.
با اين‌همه «گل و قداره» را مي‌توان جزو آثاري برشمرد كه ديدنش لطف دوباره‌اي دارد. اثري كه مي‌تواند تخيل هنري نسل جديد را با تخيل نسل پيش پيوند بزند و از اين طريق سبب شود تا دو نسل به دركي شفاف‌تر از هم برسند.