در حسرت بي‌تو بودن
رضا سالار
تاريخ فوتبال پر از فوتباليست‌هايي است كه رب‌النوع عاشقان توپ و تور وچمن سبز بودند. هنوز هستند كساني كه در خيال خود با دريبل‌هاي پله سر مي‌كنند. يا هنوز هستند كساني كه ضربه دست مارادونا را به انگليس نه دست خدا كه حق تجاوزگري‌هاي بريتانياي كبير مي‌دانند. هنوز دكتر سوكراتس را مرد خاص فوتبال مي‌دانند و بكن بائر را مردي براي تمام فصول مي‌دانند. هنوز داسايف و شوماخر را فرازميني مي‌خوانند و حتي اولي كان را در مقايسه با اين ستاره‌ها، كمي ناچيز تصور مي‌كنند.
از اين جنس فوتباليست‌ها كه فراتر از زمين چمن بودند و در بدترين لحظات تنها نظاره‌گر شدند، كم نيستند. هنوز حسرت نبود كانتونا در تيم ملي فرانسه در كسي از ياد نبرده و هنوز كسي نمي‌داند كه اگر ابراهيموويچ در كشوري جز سوئد بود چه قهرماني‌ها را جشن مي‌گرفت.
آخرين حسرت جمعي عاشقان فوتبال جي چي بوفون شد. مردي كه مي‌توانست به نوعي پدر فوتباليست‌هاي جام جهاني باشد و در آخرين روزهاي بازي خود، خاطرات مشترك ديگري از عشق و علاقه و جنون را به تماشاگران هديه دهد.
مردي كه مانند پسر بچه‌هاي هيجان زده در ابتداي هر بازي ملي با ولع تمام و با چشماني كه بسته است و دهاني كه از شوق فرياد مي‌زند، سرود ملي كشورش را مي‌خواند و اين شوق بي‌نهايت را در رگ تك‌تك مردم و تماشاگرانش مي‌ريخت، اما براي ايتالياي افسرده و سرخورده نتوانست كاري بكند.
تيمي كه از شور وشوق تهي است و برآمده از ليگي سوت و كور و كم هيجان است.
دهه نود براي عاشقان فوتبال و به ويژه آنهايي كه ليگ كالچو را دنبال مي‌كردند، هر ستاره فوتبال راهي جز سفر به چكمه پوش اروپا نداشت. همه راه‌ها به رم و ميلان و تورين و جنوا و ناپولي ختم مي‌شد. حتي اگر اين پول‌ها معلوم نبود از كجا مي‌آيد، اما فوتبال تمام دنياي ايتاليا بود.
سيل همجوم برترين فوتباليست‌هاي جهان به ليگ ايتاليا، به جايي رسيد كه گاهي در جام باشگاه‌هاي اروپا از 4 تيم نهايي، 3 تيم ايتاليايي بودند و رقابت نابرابري به وجود آمده بود.
اما حالا ايتاليا و بوفون در تابستان 2018 در خانه خواهند بود. مثل نارتجي‌پوشان هلند كه از آخرين موفقيت تيمي آنها جز خاطره محو، چيزي باقي نمانده.
بوفون آخرين نسل طلايي فوتبال است. شايد اين حسرت براي مسي و رونالدو روزي رقم بخورد كه يك جام بزرگ در نبود آنها سوت آغاز بخورد. اما فعلا تا اطلاع ثانوي كسي جز اين دن كيشوت فوتبال كه يك تنه شانه‌اش را مانند ژان والژان به زير چرخ خراب فوتبال ايتاليا داده بود، حسرت‌برانگيز نيست. سوئدي‌ها مثل خانواده تنارديه قصه را خراب كردند.