بپرسيم تا همراه شوند

پيشنهادي كه پرويز پرستويي مطرح كرده است، پيشنهاد درست و خوبي است. چون فرهنگ سياسي دولتمردان امريكايي، فرهنگ تفرعن و به چشم حقارت به ساير ملت‌ها نگاه كردن است. فرهنگي كه از 300-200 سال پيش در اروپا شكل گرفت و آرام آرام به كشورهاي پيشرفته جهان رسيد تا تحت هر شرايطي دولتمردان اين كشورها به مردم در خاورميانه و كشورهاي جهان سوم به چشم حقارت نگاه كنند و جان مردم در اين مناطق را ناچيز بدانند. اين فرهنگ تفرعن و خودخواهي باعث شده تا حتي وقتي اشتباه يا بي‌دقتي صورت مي‌گيرد، اين سياستمداران به جاي عذرخواهي و اعتراف راه ديگري در پيش بگيرند؛ معمولا يا توجيه مي‌كنند يا برعكس دفاع و افتخار. اتفاقي كه نه تنها درباره حادثه سقوط ايرباس ايران در خليج فارس رخ داد كه حالا در منطقه مي‌بينيم كه چطور بمباران امريكايي‌ها در يمن و افغانستان التزام اخلاقي ندارد و خوي تفرعن، پيروز ميدان جنگ آنها است. در چنين شرايطي، يادآوري آن حادثه تلخ و صحبت مردم در شبكه‌هاي مجازي از اين اتفاق و درخواست براي پاسخگويي، يك پرسشگري جهاني است. مردم بپرسند در دهكده جهاني ارتباطات، مردم جهان هم در جريان قرار مي‌گيرند و در نهايت، اين آگاهي مي‌تواند روزگاري سرنوشت بشر را به آن نظام آرماني و پايان جنگ برساند.