نبايد فراموش كنيم

اگر ايرباس ايراني در خليج‌فارس سقوط نكرده بود، حالا شصت جوان داشتيم كه در كودكي و در آن هواپيما كشته نشده‌ بودند. اين اتفاق يك جنايت بزرگ بود؛ جنايتي كه 290 نفر از مردم سرزمين ما را گرفت و به جان آنها تعرض كرد. در چنين شرايطي چرا بايد اين اتفاق و جنايت فراموش شود؟ چرا در آستانه 30 سالگي آن نبايد حرف بزنيم و بپرسيم كه امريكا اين جنايت را چطور انجام داد و چطور اين‌همه سال نه‌تنها درباره آن سكوت نكرد كه حتي برعكس به عواملش مدال افتخار داد. اگر اين اتفاق برعكس رخ داده بود، چه مي‌شد؟ اگر در سراسر اين سال‌ها و وقايعي كه رخ داده، ما از جنايتكاران حمايت مي‌كرديم و مثلا به بن‌لادن مدال افتخار مي‌داديم، بازخورد دولتمردان امريكايي چه مي‌شد؟ چطور ممكن است از جان مردمي بي‌گناه بگذريم و فراموش كنيم كه آنها مي‌توانستند زنده باشند و در همين سرزمين و كنار هموطنان خود زندگي كنند. پيشنهادي كه پرويز پرستويي براي يادآوري اين فاجعه داده، پيشنهادي درست و به‌جا است. ما نبايد اين اتفاق و سالگردش را فراموش كنيم. بايد درباره آن حرف بزنيم، يادآوري كنيم و درنهايت بپرسيم كه چرا اين جنايت رخ داده است. به نظرم امروز بايد تمام كدورت‌ها و درگيري‌هاي سياسي را كنار بگذاريم و به عنوان يك ملت واحد از آن 290 نفري ياد كنيم كه بي‌گناه كشته شدند.