نقش‌هاي رسانه‌اي كم‌رنگ‌تر از راديو
علي‌اكبر قاضي‌زاده
تلويزيوني كه در دهه 30 هجري به خانه ايراني‌ها آمد، شكل و شمايل امروزي را نداشت. وقتي درباره دستگاه تلويزيون در آن دوران صحبت مي‌كنيم، درباره يك صفحه به اندازه يك بشقاب چيني با تصاويري سياه و سفيد و پرش‌هاي مداوم حرف مي‌زنيم. اما ورود همين ابزار سرگرمي به خانه‌ها، ديدن حركت و تصوير آدم‌ها، در همان دوران هم اتفاق بزرگي بود.
دستگاه تلويزيون از منظر سرگرمي، اتفاقي بزرگ در زندگي آدم‌ها ايجاد كرد. اما از منظر رسانه‌اي، همچنان بزرگ‌ترين و بيشترين تاثير را در تغييرات رسانه‌اي، از آن راديو مي‌دانيم.
راديو بلافاصله اخبار را پخش مي‌كرد و براي در جريان بودن و دانستن و آگاهي، همان شنيدن صداي گوينده‌اي كه اخبار و وقايع را مي‌خواند، كافي بود.
تلويزيون با مناظره‌ها، پخش مسابقات بوكس، بيس‌بال و شوهاي مختلف، سرگرمي جديدي را در اختيار مردم گذاشت.
مردم اما همچنان براي دانستن اخبار و در جريان بودن، سراغ راديو مي‌رفتند و تحول رسانه‌اي بزرگ در راديو رخ داد. اما در سال‌هاي بعد با پيشرفت تكنولوژي، ورود تلويزيون‌هاي رنگي و بعدتر اشكال مختلف صفحه‌هاي بزرگ و تصويرهاي شفاف‌تر، كاركردها هم عوض شد و به خصوص در غرب، دستگاه تلويزيون به يك ابزار سياسي تبديل شد.
ابزاري كه به سياست‌مداران و گردانندگان جوامع مختلف اين امكان را مي‌داد كه انديشه‌ها و خواست‌هاي خود و جهاني را كه مي‌خواهند بسازند با برنامه‌هاي سرگرم‌كننده تلويزيوني در ذهن مردم خود جا بيندازند.
به اين ترتيب تلويزيون به يك ابزار قوي و خوب براي پروپاگاندا تبديل شد و همچنان اين نقش را در جوامع مختلف و به شكل نامحسوس ايفا مي‌كند.