قندي رفت، قندي‌ها را دريابيد

از من خواسته شده است، مطلبي درباره همكار پيشكسوت‌مان حسين قندي كه پس از يك بيماري طولاني جان به جان آفرين تسليم كرد، بنويسم. گرچه قندي روزنامه‌نگار شايسته و حرفه‌اي بوده ولي از من انتظار نداشته باشيد اين يادداشت را به تعريف از سجاياي اخلاقي و توان حرفه‌اي او اختصاص دهم و نخواهم مرگ اين عزيز را به هشداري براي رسيدگي به امور همكاران زنده او تبديل كنم.
به هر حال دوست‌ ما امروز از اين جهان رفته است و اميدوارم مشمول غفران الهي قرار گيرد، به ويژه كه حداقل پنج سال را با بيماري سركرد و مرگ اين عزيز براي من و همكاران ديگرش حالتي تراژيك داشت.
اجازه دهيد در اين يادداشت منويات خود حسين قندي را مطرح كنم كه بارها و بارها به من گفته بود براي ترفيع جايگاه روزنامه‌نگاران بايد تلاش كنيم. پس از من ايراد نگيريد كه مرگ او را دستمايه چند سوال  از تصميم‌گيران و تصميم‌سازان كشور درباره سرنوشت و آينده روزنامه‌نگاران مي‌كنم.
يكي از سوالات مقدر اين است كه آقايان، مجلس ششم، قانوني تصويب كرد كه روزنامه‌نگاري كار سخت و زيان‌آور است، چرا اين قانون نيم‌بند اجرا مي‌شود و سازمان تامين اجتماعي برخي روزنامه‌نگاران را مشمول آن مي‌كند و برخي را از دايره مشمول خارج مي‌كند. تا آنجا كه من مي‌دانم شماري از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران مشمول اين قانون شده‌اند كه از آغاز تا روز بازنشستگي در يكي از روزنامه‌هاي دولتي به كار اشتغال داشته‌اند و بيمه آنان مرتب پرداخت شده است. بقيه كه از روزنامه‌اي به روزنامه ديگر رفته‌اند و شايد در اين تغييرات - كه بيشتر ناشي از توقيف روزنامه بوده است- مدتي بيكار بوده‌اند نتوانسته‌اند از مزاياي اين قانون استفاده كنند. مرگ قندي شايد اين «چرا»ي بزرگ را در برابر مسوولان امر بگذارد. ديگر اينكه ما روزنامه‌نگاراني داريم كه ساليان طولاني حتي 30 سال در روزنامه‌هاي مختلف خدمت كرده‌اند ولي بيمه آنها را كه جمع مي‌زنيم به زحمت نيمي از دوران خدمت‌شان را پر مي‌كند، اينان بايد چه كنند. شايد سازمان بيمه‌گر بگويد پرداختي بيمه  نداشته‌اند، من به عنوان يك روزنامه‌نگار كه نزديك 50 سال در اين حرفه بوده‌ام در پاسخ مي‌گويم آيا خود آنان مقصر بوده‌اند يا اينكه نظام تامين اجتماعي ما نتوانسته است از حقوق آنان دفاع كند.
سخن بسيار است ولي حداقل اگر اين دو مورد را كه توجه قندي نيز بر آن منعطف بود، مسوولان امر در دستور كار قرار دهند، بخش بزرگي از مشكلات همكارانم حل خواهد شد. آنگاه خواهيم توانست به مسائل ديگر بپردازيم؛ مسائلي كه شأن روزنامه و روزنامه‌نگار را متاسفانه به حداقل رسانده است.و در پايان مي‌ماند ذكر مصيبتي براي حسين قندي كه گرچه مي‌گويند مسوولان وزارت ارشاد به او كمك‌هاي شاياني كردند، ولي وقتي در كشوري يك روزنامه‌نگار پيشكسوت با درجه دكترا هنگام بيماري نيازمند كمك مسوولان باشد، اگر مشكلي براي ساير روزنامه‌نگاران تازه‌كار پيش آيد تكليف معلوم است. پس آقايان به داد اين جماعت روزنامه‌نگار كه اجازه دهيد بگويم حداقل خسرالدنيايند برسيد.٭ روزنامه‌نگار