« روز ملت»
« اعتماد» اهميت روز ملي 22 بهمن را بررسي‌مي كند
مجتبي حسيني/ «روز ۲۲ بهمن ، هيچ‌كس حق ندارد اين روز را كه متعلق به ملت ايران است به نفع يك جناح يا حزبي مصادره كند و مردم بايد همانند سال ۵۷ قدرت خود را در برابر استعمار به رخ بكشانند. شعارهاي اين روز بايد شعار وحدت و همدلي باشد و شعارهاي جناحي، گروهي و حزبي شايسته ۲۲ بهمن نيست.» حسن روحاني ديروز با لحن هميشگي خود اين جملات را بر زبان جاري ساخت تا تلنگري باشد بر ذهن و فكر آناني كه فراموش كرده‌اند 22 بهمن نه يك روز «جناحي» كه يك روز «ملي» است. اما به واقع چرا حسن روحاني در مقام رييس دولت و يك انقلابي شناسنامه‌دار بايد ازملي بودن اين روز سخن بگويد و بر پرهيز از شعارهاي جناحي تاكيد كند؟چه وقايع و حوادثي باعث شده تا او بازهم از وحدت ملي وجشن ملي بگويد و از همه بخواهد كه شعارهاي انقلاب را بلند فرياد بزنند؟فايده‌هاي حضور ايرانيان در راهپيمايي 22 بهمن چيست و چه دستاوردهاي عيني‌اي مي‌تواند براي ملت، دولت و حاكميت داشته باشد؟ چه رابطه‌اي ميان همگامي ملت ايران در جشن ملي 22 بهمن و منافع ملي وجود دارد و اينكه چرا بايد اين روز تبديل به جشني ملي شود؟22 بهمن روزي ملي و متعلق به ملت است. روزي است كه صبرها و مجاهدت‌هاي توده‌هاي ايراني و گروه‌هاي سياسي از همه گرايش‌ها و بينش‌ها در نهايت به ثمر نشست و شوره‌زار سلطنت، شخم خورد و فرپاشيد. اين روز از آن جهت روزي ملي است كه همه ايرانيان را با نخ «اتحاد»، «انسجام» بخشيد و آرمان‌ها و اهدافي واحد را براي بهبود زندگي فردي و اجتماعي در دل آنها كاشت. اين روز نماد عيني تلاش براي عملياتي كردن اراده يك ملت است. 22 بهمن، قطب نماي ايرانيان است و نبايد بگذارد مسيرها و مقصد‌ها تغيير كند و عوض شود. اين روز از آن جهت، فراجناحي است كه همه ايرانيان با تفكرات و گروه‌هاي سياسي متنوع و رنگارنگ دوشادوش و بي‌توجه به تعلقات سياسي‌شان آمدند تا بدي را به خوبي، عقب‌افتادگي را به پيشرفت، استبداد را به آزادي، بداخلاقي را به اخلاق، بي عدالتي را به عدالت و تبعيض را به حرمت و كرامت تغيير دهند و در نهايت سرنوشت خود را بسازند. 22 بهمن يادآور مولفه‌هاي چگونگي رسيدن به استقلال، پيشرفت و توسعه در سايه همدلي و همكاري ملي است. از همين جهت در اين روز بايد جشني ملي برگزار شود؛ جشني كه سوروسات و نقل و نباتش چيزي نيست جز برداشته شدن گام‌هاي هم‌اندازه ايرانيان و شعارهاي يگانه آنها براي ايران. اين جشن ملي، هم پاسدار و پاسبان منافع ملي خواهد بود و هم انرژي نيروزايي براي مديران كشور.
ادامه ازصفحه اول
22 بهمن و عبور از سه گردنه سخت
امروز ايران بايد از سه گردنه سخت مشكلات اقتصادي، سياست خارجي و سياست داخلي با سرعت و دقت عبور كند تا آرمان‌هاي انقلاب و نظام بر زمين باقي نماند. 22 بهمن اگر مبدل به جشني ملي شود، مديران كشور با آگاهي و اطلاع از پشتوانه عظيم ملي خواهند دانست و خواهند توانست كه چگونه و با چه دست‌فرماني مشكلات اقتصادي و پس‌لرزه‌هاي آن را به حاشيه ببرند. از سوي ديگر امروز نظام سياسي ايران در سياست خارجي و به ويژه پرونده هسته‌اي نياز به آن دارد تا صدا و ندايي واحد را از درون ايران پاي ميز مذاكرات ببرد و مقابل ديدگان قدرت‌هاي جهاني قرار دهد، چه آنكه اين پرونده، پرونده‌اي ملي است و منافع جناحي و طايفه‌اي و باندي در آن راهي ندارد. همين است كه اكثر كارگزاران سياسي كشور در مقام نمايندگي تنوعات سليقه‌اي ايرانيان از ضرورت پشتيباني تام و تمام از ديپلمات‌هاي كشور سخن مي‌گويند. به واقع اگر نوايي غير واحد از پيكره ايران به گوش قدرت‌هاي جهاني برسد، منافع ملي با چالش‌هايي جدي و جديدتري مواجه خواهد شد. از سوي ديگر حوادث و اتفاقات بسياري در 36 سال گذشته باعث شده تا اركان سياست داخلي كشور با پس‌لرزه‌هايي مواجه شود و به تبع آن برخي دلخوري‌ها و كنايه‌ها ميان طيف‌ها و گروه‌هاي سياسي انقلابي پديدار شود و همبستگي ملي را آسيب‌زده كند. در اين ميان اگرچه مردم با حضور در انتخابات‌هاي گوناگون سعي كردند تا جنس مطالبات‌شان را به مديران و سياستمداران كشور نشان دهند اما حضور برخي عناصر معلوم‌الحال مجهول‌الهويه در ميدان سياست ايران باعث شد همواره دست‌اندازهايي برنده پيش پاي كارگزاران و سياستمداران دلداده و دلبسته به منافع ملي قرار بگيرد و نتيجه آن شود كه امروز همه از آن با عنوان برخي «كدورت‌ها و قهرها» ميان اينان ياد مي‌كنند و از ضرورت تبديل اين دوري‌ها به دوستي‌ها بگويند.
پرش از دست‌اندازهاي اختلافات سياسي در كشور يك نياز جدي به شمار مي‌آيد كه بزرگاني همچون هاشمي‌رفسنجاني، حسن روحاني، ناطق‌نوري، حسن خميني و ديگر چهره‌هاي شناسنامه‌دار روي آن پافشاري كرده و راه‌حل را در تعامل، گفت‌وگو و هم‌نشيني اعلام مي‌كنند تا وحدت ميان كارگزاران و گروه‌هاي سياسي، وحدت ملي، امنيت ملي و منافع ملي را تضمين و تامين كند. اين همان دغدغه‌اي است كه اصلاح‌طلبان در اين روزها بارها از آن سخن گفته‌اند. شايد امروز برخي چهره‌هاي اصلاح‌طلب به دلايلي اظهر من الشمس و برخي تنگ‌نظري‌ها نتوانند در راهپيمايي 22 بهمن دوشادوش ملت، شعار ملي سردهند اما در اين روزها، در وعظ‌ها و خطابه‌ها، در بيانيه‌ها و سخنراني‌هاي خود از ملت خواسته‌اند كه پرشور‌تر از هر دوره ديگري به خيابان بيايند و 22 بهمن را با حضور خود به جشني چشمگير و ملي تبديل كنند. اصلاح‌طلبان همواره خواسته اند تا دموكراسي ايران، جمهوريت و اسلاميت را به مثابه دستاورد آگاهي ايرانيان به رخ جهانيان بكشانند و به آنها بفهمانند كه راهي كه ايران با انقلاب اسلامي آغاز كرد پاياني جز بهبود زندگي مادي و معنوي آنان نخواهد داشت. اصلاح‌طلباني كه به ظاهر نمي‌توانند در اين جشن ملي حضور يابند بارها و و پيش از اين از اينكه در باطن، دل‌شان همراه با انقلاب و نظام و مردم است، سخن گفته‌اند. ترديدي نيست كه سونامي گام‌هاي ايرانيان در جشن ملي 22 بهمن مي‌تواند همه دست‌اندازها، موانع و ديوارهاي پيش روي منافع ملي و امنيت ملي را از سراه بردارد.
22 بهمن و جناح‌هاي سياسي
22 بهمن يك روز ملي است. روزي است كه چپ و راست، اصلاح‌طلب و اصولگرا، ملي و مذهبي براي پيشبرد اهداف و آرمان‌هاي انقلاب بايد به ميدان و خيابان بيايند و بار ديگر وحدت ملي را، مشق كنند؛ مشقي كه پيش از اين در هشت سال دفاع مقدس لباس پاسداري از مرز و ناموس ايراني را تن‌پوش اصلاح‌طلب و اصولگرا كرد و آنان را در يك سنگر كنار هم قرار داد تا آنان در اين سنگرها، اخوت را تجربه كنند و به انحاي مختلف برادري خود با انقلاب و نظام را نشان دهند. با توجه به تغيير فضاي سياسي كشور پس از انتخابات رياست‌جمهوري سال 92 و بازگشت اعتدال به سپهر سياسي – اجتماعي ايران و وجوه و وجود مشترك ميان همه نيروهاي سياسي اصلاح‌طلب و اصولگرا مبني بر وحدت ملي به نظر مي‌آيد 22 بهمن امسال بايد بازگشتي دوباره باشد به علل موجده انقلاب، همان چيزي كه تحققش نياز عيني كشور است؛ «اتحاد و وحدت ملي.» اين‌گونه است كه 22 بهمن به عنوان روزي ملي و متعلق به ملت ايران به جشني ملي بدل خواهد شد؛ جشني كه مي‌تواند پاياني باشد بر عصر «انشقاق‌ها و اختلاف‌ها».