برنامه 5 ساله چين براي بازگشت
به بازار ايران
گروه اقتصادي | گويا چيني‌ها قصد ندارند حضورشان در بازار ايران را كمرنگ كنند و با وجود همه حرف و حديث‌ها در خصوص كيفيت و رقابت‌پذيري كالاهاي چيني با اروپايي‌هايي كه چشم انتظار ورود به ايران هستند؛ اما اين چشم بادامي‌هاي آسيايي هستند كه مي‌خواهند سطح مراودات‌شان با ايران را گسترش دهند. چين با حجم مبادلات دو جانبه تا سقف 54 ميليارد دلار در سال 2014، اصلي‌ترين شريك تجاري ايران محسوب مي‌شود؛ حتي در ديدار رييس‌جمهور چين از ايران، دو طرف توافق كردند در دهه پيش رو حجم مبادلات تجاري خود را تا بيش از 600 ميليارد دلار افزايش دهند. حال خبرها حكايت از برنامه پنج‌ساله چيني‌ها براي بازار ايران دارد و چشم بادامي‌هاي آسياي شرقي مي‌خواهند گسترده حضورشان در ايران را بيش از چيزي كه تاكنون بوده است گسترش دهند. ناگفته پيداست كه چيني‌ها در رقابت جديد حمايت انحصاري دولت را ندارند و اگر مي‌خواهند بازار ايران را به دست آورند ديگر نمي‌توانند به عنوان وارد‌كننده انحصاري كالا به ايران مطرح باشند، و همانند سال‌هاي تحريم چيني‌ها نمي‌توانند كالاي بي‌كيفيت خود را به ايراني‌هاي غالب كنند. موضوعي كه ظاهرا از نگاه خود آنها هم دور نمانده و رايزن‌هاي تجاري دو طرف بنا دارند با معيار كيفيت به بازار ايران نگاه كنند. ديويد وانگ مدير مجموعه نمايشگاهي CTW به آن اشاره دارد و ضمن اشاره به برنامه پنج ساله چين براي تقويت روابط تجاري و اقتصادي خود با ايران مي‌گويد: چين مي‌خواهد جاده ابريشم را احيا كند و به همين منظور براي اجرايي كردن طرح خود برنامه‌هايي را براي معرفي محصولات خود در بازارهاي هدف اجرا كرده است كه برگزاري نمايشگاه CTW از جمله آنهاست و مي‌خواهد كالاهاي باكيفيت و تك چيني را در معرض نمايش بگذارد. كيان معتمدي‌كيا، نماينده ايراني براي گسترش رابطه با چين هم معتقد است: با توجه به حجم مراودات 52 ميليارد دلاري ايران و چين، دو كشور از جمله بهترين شريكان تجاري يكديگر هستند، با وجود اين رساندن سطح مبادلات به حدود 600 ميليارد دلار را هدف‌گذاري كرده‌اند.ميشل ميريك، از اعضاي اتاق بازرگاني چين هم با تاكيد بر ضرورت تغيير نگاه مردم به كيفيت محصولات چيني مي‌گويد: چين و ايران دو شريك تجاري قديمي هستند و حدود 40 درصد از واردات ايران را كالاهاي چيني تشكيل مي‌دهند اما كيفيت اين محصولات به ميزان سرمايه‌اي كه تجار ايراني صرف خريد آنها مي‌كنند بستگي دارد. موقعيت استراتژيك ايران به عنوان شاهراه شرق و غرب و منابع غني نفت و گاز اين كشور موجب شده تا اراده سياسي مسوولان دو كشور بر افزايش سطح مبادلات تجاري باشد. البته گويا خود چيني‌ها هم به حضور متزلزل خود در بازار ايران واقف هستند كه برنامه حضور مجددشان در ايران را منوط به تغيير ديدگاه مردم ايران نسبت به محصولات چيني مي‌دانند و معتقدند كه توليدكنندگان چيني مي‌توانند بهترين كيفيت را با تكنولوژي مدرن و با قيمت معقول و رقابتي توليد و عرضه كنند. ديويد وانگ حتي از احتمال همكاري مشترك با ايراني‌ها صحبت مي‌كند و تاكيد مي‌كند: فعالان اقتصادي ايران مي‌توانند همتايان چيني خود را شناسايي كنند و با بهترين گزينه‌هاي توليدكننده و تامين‌كننده قطعات در اين كشور آشنا شوند. هزينه توليد در چين بسيار پايين است و با توجه به اينكه شايد سرمايه‌گذاري در زمينه توليد مشترك در ايران چندان به صرفه نباشد اما امكان انتقال تكنولوژي و دانش فني توليد به اين كشور وجود دارد. بررسي چند ساله از روابط تجاري ايران و چين هم در عين حال نشان مي‌دهد با همه پستي و بلندي‌هاي روابط اقتصادي ميان دو طرف اما روال صعودي صادرات و واردات در سال‌هاي گذشته همواره وجود داشته است كه اين افزايش در سال 93 بيش از سه سال قبل از آن بوده و در نهايت در سال 94 با حضور شركت‌هاي اروپايي بعد از برجام كمي كاهش يافته اما هنوز هم چين بزرگ‌ترين طرف تجاري ايران است.