گسست نسلي كار خودش را كرد!
سميرا بختيار
اين روزها صحبت از گفت‌وگوي ملي در بسياري از رسانه‌ها به چشم مي‌خورد. شايد بتوان گفت بسياري از كارشناسان حوزه‌هاي فرهنگي و اجتماعي بر اين اتفاق نظر دارند كه در حال حاضر كشور نيازمند توجه جدي به مطالبات جوانان است و يكي از زيرساخت‌ها و پيش‌نيازهاي اين توجه، شروع يك گفت‌وگوي بي‌پرده با نسل جوان است. در همين رابطه آقاي ضرغامي با اشاره به روايت يكي از بازجويان در صحبت با دستگير‌شدگان در حوادث اخير به اين عبارت اشاره كرده «نه من مي‌فهمم آنها چه مي‌گويند و نه آنها مي‌فهمند من چه مي‌گويم.» در اينجا حلقه مفقوده‌اي به نام شكاف نسلي و نياز كشور به گفت‌وگوي ملي بسيار احساس مي‌شود. علاوه بر اين مساله سال‌هاست كه اهالي ارتباطات بر تاثيرات شكاف نسلي و تبعات آن بر هويت هشدار مي‌دهند اما از آن غفلت مي‌شود. با يك مثال مصداقي، تحليل خود را از اين مساله شفاف‌تر بيان مي‌كنم. مي‌دانيم كه يكي از طلايه‌داران مطبوعات ايران به پيشكسوتان اين صنف تعلق دارد و طبيعتا باتوجه به پيشرفت‌هاي زيادي كه در عرصه رسانه با آن مواجه بوده‌ايم، هيچ‌گاه اين نسل به حاشيه رانده نشده‌اند. حتي برخي از آنان در حال حاضر مديرمسوول روزنامه‌هاي پرتيراژ كشور هستند. در اينجا كاملا شكاف نسلي بين يك مدير مسوول پيشكسوت و اهالي تحريريه به عنوان نسل جوان احساس مي‌شود، اما اتفاق مهمي كه در اين ميان رخ داد، ارتباط ميان فردي اصولي پيشكسوتان عرصه مطبوعات با خبرنگاران جوان بود. به اين معنا كه پيشكسوتان توانستند در دهه‌هاي اخير با به‌روز كردن خود به انتقال تجربيات‌شان بپردازند. حال اين انتقال تجربه از حضور در تحريريه‌ها گرفته تا عضو انجمن‌ها و نهادهاي مدني. در اين ميان روزنامه‌نگاران نسل جوان با شنيدن تجربيات نسل‌هاي قبل خود، نه تنها آن گفته‌ها را پس نزدند، بلكه سعي كردند از دل روزنامه‌نگاري قديم پا به عرصه‌هاي جديدي بگذارند. از طرفي ديگر هم پيشكسوتان با درك نيازمندي‌هاي خبرنگاران جوان، در عرصه اطلاع‌رساني به آنها كمك‌هاي خوبي كردند. اگرچه پژوهش و مطالعه خاصي درباره ارتباط نسل قديم روزنامه‌نگاران با نسل جديد انجام نداده‌ام، اما مشاهده ميداني و ارتباط كاري‌ام مي‌تواند خود دليلي بر اين ادعا باشد كه هر دو نسل كاملا و با احترام زبان يكديگر را مي‌فهمند ولو اينكه نسل‌ها با هم اختلاف سني دارند.
اينكه گفته مي‌شود زبان نسل جديد را نمي‌فهميم همگي ناشي از گسست نسلي و شكل نامناسب انتقال تجربه به نسل جديد بوده است. به گمانم اگر مسوولان دولتي و حاكميتي ارتباط بي‌پرده خود را با اين نسل بيشتر كنند و پذيراي انواع دغدغه‌هاي نسل جديد يا همان دهه هشتادي‌ها باشند شايد همين اتفاق، طليعه گفت‌وگوي ملي و ارتباطات موثر ميان فردي بين حاكميت و طبقه مردم باشد. به اميد چنين روزي و چنين گفت‌وگويي...